Vandaag hoorde ik een erg leuk verhaal. De moeder van mijn zwager woont in een huisje, dat is gebouwd achter het huis van mijn zus en zwager. Oma heeft daar haar eigen spullen om zich heen, is, ondanks haar meer dan 80 jaar aardig goed ter been en draait nog voor de volle honderd procent mee in het familiegebeuren daar. Ze is er, als ze vindt dat ze er moet zijn en trekt zich terug als ze dat niet vindt. Ze is een leuke vrouw, bescheiden, met enorm veel humor en iedereen is gek op haar. Ze hoort er nog helemaal bij.
Als mijn zus boodschappen met haar gaat doen in “het dorp” neemt oma voor de vastigheid haar rollator mee, die bovenop een bagagebakje heeft. Op een zaterdag stond er voor de vestiging van de Hema een student-zaterdagwerker appeltaarten te verkopen in een kraampje. Oma wou wel zo’n appeltaart voor bij de koffie en de doos ging in het bagagebakje van de rollator.
Vervolgens gingen ze nog wat winkels langs en kwamen bij de meisjes van de cd-winkel. Oma kent die kinderen allemaal van dat ze zó waren, dus die meisjes riepen: “Ha, oma! Taart gekocht?” “Ja, “zei oma, “ik dacht, jullie staan hier maar zo de hele dag, jullie hebben wel wat bij de koffie verdiend!” “Nou, daar zeiden we het niet voor, hoor!” “Ja, ja, dat zal wel,”zei oma, “maar jullie eten ‘m maar lekker op! Tot ziens!” En ze zette de doos op de toonbank.
En toen stond ze weer buiten, zónder appeltaart. “Ik wil er toch nog wel een voor de zondag!”, zei oma tegen m’n zus en ze liepen dus nog even terug naar de jongen van de appeltaarten. “Zo, bént u daar weer?”, zei die. “Ja,”zei oma, “wat me nou toch gebeurd is! Komt er ’n knul langsfietsen en die pikt zo m’n appeltaart uit m’n karretje! Wat zeg je dáár van?” Er stonden diverse mensen bij het kraampje, die meteen zeer verontwaardigd reageerden, er werden zelfs portemonnees getrokken en het was, dat die verkoper meneer Hema zélf niet was, anders had ze gratis een nieuwe gekregen. Zo’n oud mens beroven!
Mijn zus stond er bij, wist niet waar ze kijken moest en oma? Die genóót van de uitwerking van haar grap! Ze stond er op de nieuwe appeltaart zelf te betalen, stel je voor, nee….dat deed ze zelf, maar iedereen toch bedankt, hoor!
De jongen achter de kraam had langer nodig om van zijn verbazing te bekomen, waarna hij hoofdschuddend zei: ” Wie pikt er nou in godsnaam een appeltaart van de Héma?!”