Nep……

Wij hebben, doordat we nogal eens verhuisd zijn, diverse soorten buren gehad. We hebben gelukkig altijd prima met iedereen kunnen opschieten en hebben met sommigen, al zijn er vele jaren verstreken sinds we op elkaars lip zaten, nog steeds contact. Zo hebben we in Groningen naast mensen gewoond wier grootste passie was om ’s zomers op een camping te verblijven, waar de caravans op kaveltjes van postzegelgrootte dicht opeen naast elkaar stonden.

Je kon je buurman horen snurken en misschien nog wel meer, maar je kon er ook ruiken wanneer je buren de koffie klaar hadden. En dat was gezellig. Alles was gezellig. De bingo, de campingvoetbal ( niet “het”, maar “de”) en het feit, dat de meeste mensen er al járen stonden. Bovendien was het maar een half uurtje rijden van het stenen huis. “Lekker buiten”, zei onze buurvrouw.

We zijn wel eens bij ze op bezoek geweest en hoewel we zelf altijd kampeerders zijn geweest kon ik me hier niets bij voorstellen. Maar deze lieve mensen vonden het ’t einde dus waar hebben wij het dan over? Ik waterde de plantjes als dat nodig was en wij letten een beetje op hun huis.

Naar aanleiding van Neneh’s verzuchting, dat ze foto’s had gemaakt, die echt waar net “nep” leken moet ik over deze buurvrouw van ons nog even wat vertellen! In de tijd, dat de azalea’s bloeiden en in de aanbieding waren, zo omstreeks deze tijd van het jaar, denk ik, had mijn buurvrouw een prachtig exemplaar in haar huiskamer staan.

Ik heb respect voor mensen, die goed zijn met azalea’s, want bij mij laten ze knoppen vallen ondanks dat ik ze toespreek, dompel en bemest. Ze leiden binnen de kortste keren een armzalig bestaan. Cyclamen, ook zoiets. Dat wil niet. Verder wel aardig groen, hoor, die vingers, maar ja, een mens kan niet alles hebben. Enfin, toen ik haar complimenteerde met haar prachtige plant sprak zij: “Ja, móói, hè? Net kunst…..!”.