We keken naar de dodenherdenking gisteravond op de Dam, waren op tijd stil natuurlijk en er kwam dit jaar nu eens niemand door de straat. Eerbiedige stilte. Je kunt uiteraard zeggen dat het nogal koud was, maar dat is flauw en hopelijk niet de reden. Al die mensen op de Dam waren er tenslotte ook naar toe gekomen. Ik zag wel dat de muzikanten van die toploze handschoenen aanhadden tegen de kou. Ze hadden ook heel wat te blazen. Ik hou erg van hun sonore geluid. Het was sfeervol, vond ik. Al die heel oude mensen die er waren, vergezeld van jonge familie, aan wie ze verteld hebben over hun oorlogservaringen. Die herdenking is zinvol op die manier.
We zagen daarna het programma over Loenen, gemeente Apeldoorn, waar een speciale groep mensen bezig is om de maar liefst 103 ‘onbekende doden’ die op het Ereveld Loenen begraven liggen, via dna-onderzoeken van nabestaanden, die niet weten waar hun geliefde familielid gebleven is wellicht bekend te maken, weer hun naam terug te geven. Dat bleek alleen al in het programma van gisteren vijf keer gelukt te zijn! Het is lang geleden allemaal, maar voor een familie heel belangrijk om iets te weten over hun overgrootvader of oudoom. Geen gat meer in de stamboom. Wel eng gedoe met botten en schedels vanwege dat dna.
Ik heb zelf als Amsterdammer ook veel herinneringen aan de oorlog. Mijn rare schooltijd, onze school was ingenomen door de Duitsers, dus dan hier en dan daar of helemaal geen les. Marcherende Hitlerjugend over ons plein, mijn vader die in een tram zat, die leeggehaald werd en de mannelijke inhoud naar de Euterpestraat vervoerd. ( Nota bene ook weer naar een school, waar ik na de oorlog als middelbare scholier naar toe ging. Toen de straat omgedoopt was tot Gerrit van der Veenstraat, naar de verzetsheld. Veranderd vanwege de dramatische herinneringen die de straatnaam had voor heel veel mensen.) Mijn vader was trouwens ’s avonds weer thuis. Hij was niet bruikbaar voor de Arbeitseinsatz omdat hij vanwege doorgemaakte kinderverlamming slecht liep. Zijn brein hadden ze niet nodig, daar hadden ze er zelf genoeg van. Dat het al met al vijf jaar heeft geduurd voordat de bevrijding kwam, die ik me trouwens ook nog heel goed kan herinneren.
Zoals gezegd, ik vond de herdenking sfeervol. ( Helaas mooier dan in Vught. Waarom dat nou weer moest, dat respectloze geschreeuw?) Maar een kranshanging heet dus een kranslegging. Ik geef toe, het is geen woord ‘kranshanging’, maar er klopt natuurlijk geen hout van wat betreft ‘ legging’. Ik vind trouwens leggings ook niks…..
Fijne bevrijdingsdag…..!
