 |
We hoorden, dat een mevrouw Tokkie hier te lande altijd heel trots op haar naam was geweest. Zó trots, dat ze haar kinderen bij de geboorte háár achternaam had laten geven en niet die van papa, zoals dat tegenwoordig mogelijk is. Ze is nu bezig naamsverandering aan te vragen. Haar kinderen worden op school gepest en zij zelf kreeg bij het aanvragen van een lening bij de bank nul op het request. Ik ben benieuwd of het haar lukt op grond van de televisiebekendheid van één a-sociale familie.
Ik weet van vroeger nog, dat er een familie Den Blote woonde bij ons in het dorp. Voordat hun kinderen de schoolleeftijd hadden hebben zij hun naam laten veranderen in De Blonet. Toen waren ze plots van Franse komaf.
Ik heb het altijd een daad van ware liefde gevonden als een meisje in het huwelijk trad met een man, die een naam had, die gevoelig was voor grappen. Toen het nog niet gebruikelijk was om je eigen naam te blijven voeren en je stapte in de boot met Jan Pik, dan werd je gewoon Annie Pik. Punt uit.
In Hilversum was een viswinkel die Poepjes heette en een garage Sukkel. Bij mijn weten heeft dat nooit invloed gehad op de zakelijke successen. Mijn man zat op een muziekopleiding samen met een meisje dat ook Sukkel heette, maar dat werd een paar jaar later toch Suchel. Dat was beter voor de klassieke zangcarrière, zo’n naam , hoewel je daar als artiest natuurlijk makkelijker aan kunt komen. Je zaakwaarnemer verzint er wel een die lekker bekt en het internationaal goed doet.
Met voornamen is het ook sukkelen soms. We hadden een meisje in de klas op de middelbare school, dat Mieke heette. Hadden we een keer klasseavond bij haar thuis en toen vroeg haar moeder:”Jullie hebben het aldoor over Mieke. Wie van jullie heet er dan zo?”. Toen bleek, dat haar dochter Annemarie heette, daar geen zin meer in had omdat ze het een tuttige naam vond en zichzelf zonder dat thuis te zeggen bij het begin van haar middelbare schoolopleiding een andere naam had aangemeten! Haar moeder was geschokt.
Een collega van een kantoor waar ik werkte, die gevraagd was als getuige bij het huwelijk van een andere collega, bleek geen Pia maar Pietje te heten, hetgeen uitkwam bij het voorlezen van de akte. Ze kwam van Terschelling en het huwelijk was in Amsterdam. Dat ze nadien nooit meer Pia werd genoemd laat zich raden. Het was Pietje voor en Pietje na. Kanarie, Luisje, Amsterdammers kunnen er wat van. En Shakespeare maar roepen: “What’s in a name?”. Leed, kommer en kwel, dat is ‘t…….