 |
Het was de laatste dagen een beetje een ziekenboeg hier. Gesnuif en gesnotter, gehoest en gerochel, waterige oogjes en wat er nog meer bijkomt als je flink verkouden bent. De één was wat krakkemikkiger dan de ander, maar al met al waren we te goed om naar bed te gaan en te slecht om es stevig aan de gang te gaan met iets.
Het “ontkerstenen” van het huis was dus een aardige bezigheid. De kerstboom weer ontdoen van z’n versieringen met het tempo van drie ballen per uur, een rustig muziekje op de achtergrond en de kamer lekker warm op suddertemperatuur. Het laatste dat echter de boom uit moest waren de lampjes. Een klotenwerk om ze er aardig verdeeld ín te krijgen, maar evenzo een klotenwerk om ze er goed weer uit te krijgen.
Ze hebben gewonnen, het is 1 – 0 voor de lampjes. Elk jaar weer probeer ik ze netjes op te rollen, zodat ze bij de volgende gelegenheid probleemloos hergebruikt kunnen worden. Dat is dit jaar dus niet gelukt. Ze zitten op een kluit in een plastic tas en dat kan me toevallig even helemaal niks schelen. In december ben ik wel weer vervuld van kerstgedachten en gezegend met engelengeduld, zullen we hopen. Nu dus even niet.
We hebben trouwens het ergste wel weer gehad, denken we. Het voordeel van niet zo alert bezig zijn met het leven buiten de deur is, dat we helemaal niet in de rij hebben gehoeven om euro’s te bemachtigen. Veel boodschappen hebben we niet gedaan en wát we hebben gehaald is gepind. Zo nu en dan rammelen we even met het kitje van Zalm, horen we er toch nog een beetje bij en verder komt het allemaal wel. Rustig, hoor, zo even uit de roulatie!
Maar in de tuin zag ik al groene sprietjes van de sneeuwklokjes. Laten ze maar heel rustig aan doen, anders worden ze nog verkouden!