Hooibalen…..

Balen van hooibalen, steeds meer mensen krijgen er last van. Ook letterlijk. In brand gestoken, ik vind het gewoon zonde. Daar worden ze toch niet voor geproduceerd. Maar ze hebben een handzame vorm tegenwoordig. Makkelijk te vervoeren. Overal neer te gooien. ’s Nachts, als niemand het ziet.

Ik herinner me verhalen over hooidagen: (oma vertelt) hele families met elkaar bezig om het hooi op tijd binnen te krijgen. Op mooie dagen , als het droog was . Mijn kloris had als kind hooiende buurmannen en mocht dan boven op de hooiwagen mee en heeft daar leuke herinneringen aan. En dan waren op veel plaatsen hooifeesten als de klus geklaard was. Zulke herinneringen had ik als jeugdige stadse Amsterdammer natuurlijk niet. Alleen maar plaatjes van gezien in nu bejaarde boeken.

De kinderen van nu moeten het doen met machinaal gevormde blokken hooi, die in brand staan. En de uitleg van hun ouders of en waarom dat moest. Ik heb heus wel begrip voor protesten, hoor. Soms moet dat stevig, zelfs dat snap ik. Maar er zijn grenzen aan hoe je dat doet, vind ik. Ook aan Haagse grenzen trouwens. Hoe lang je betrokkenen laat wachten op zinvolle, stevige gesprekken en voorstellen waar die protesterende sector daadwerkelijk iets aan heeft. En niet te hooi en te gras qua tijd

Maar kom, Juli, de hooimaand, is bijna voorbij. Hooikoorts gaat ook weer over en de hooiberg is uit de tijd van Swiebertje en die speld is er allang uit. Wij hadden thuis in de oorlog een hooikist! Nuttig ding ook, maar ook uit de tijd, denk ik…..

Leuk, hè, hooi…..?