Volgorde

Dat ik de laatste tijd niet aan schrijven toekwam had een ernstige reden. Onze oudste dochter was ‘uitbehandeld’ voor de ziekte, die zo verschrikkelijk veel mensen treft. Niet alleen de zieke zelf, maar ook haar gezin, haar familie, vrienden, collega’s, haar dagelijkse leven. Steeds afhankelijker worden, niet van medicijnen, maar steeds meer hulp nodig hebben bij de ‘gewone’ dingen. Inleveren was het voortdurend.

Onze schoonzoon verdient samen met hun, inmiddels volwassen, zonen een stoel in welke hemel dan ook. Er staat er voor alle drie een klaar in ieder geval . In elk huis van familie en vrienden. Ze waren er vijf jaar lang, bij alles wat onze Karin moest doormaken. Wij ook, maar wij gingen ook naar huis. Bij hen was het 24/7.

Donderdagavond laat is ons kind overleden, 60 jaar oud was ze. Ze is vredig weggegleden uit het leven. Haar lichaam was op. We zijn er gelukkig vaak geweest, maar hebben de laatste weken haar stem niet meer gehoord , want praten ging niet meer. Met kleine knikjes gaf ze aan wat ze wilde. Ze is goed verzorgd door de medische thuishulp. Maar nu is het voorbij.

De uitvaart staat op de wachtlijst. Kan pas vrijdag, laat in de middag. Ze is er dus nog en toch niet meer. De familie probeert zoveel als mogelijk bij elkaar te zijn. Haar gezin is ook vermoeid door alle zorg. Maar we gaan het redden met z’n allen. Dat is zeker.

Alleen, als je zesentachtig bent, zoals ik en ook Kloris is al 83, vinden we dat er van de volgorde van e.e.a. niet veel klopt…..