We willen iedereen bedanken voor het meeleven, de kaarten, gesprekken, bezoeken en telefoontjes bij het verlies van Karin, ons oudste kind. Dat geeft zoveel steun. Er wordt veel over haar gepraat en ook gelachen, want we hebben veel leuks met haar beleefd. En de herinneringen, die je in zoveel jaren met elkaar verzamelt zullen niet verloren gaan. En ik ben nogal schrijverig, dus er valt nog wel wat te lezen ook. Maar nu zijn we allemaal bezig te wennen aan de nieuwe gedachte die onomkeerbaar is. Aan een goed en nuttig leven, dat voorbij is. Helaas, dat wel.
