Nog maar es een update…..

We zijn elke dag in het ziekenhuis Natuurlijk. Er zijn twee momenten om te bezoeken: ’s middags van 2 tot 3 en ’s avonds van 6 tot half 8. Wij gaan altijd in de middag, omdat we hem dan meestal wakker aantreffen en er wat met hem te praten is. Later op de dag is hij erg vermoeid doordat men dan nogal met hem bezig is geweest. Hij wordt gevoed via een sonde, omdat slikken nog problematisch is en kans geeft op een longontsteking. Daar krijgt hij nu al antibiotica voor of liever gezegd tegen, omdat er al iets was geconstateerd. Gisteren waren de ontstekingswaarden al beter, maar worden in de gaten gehouden. De communicatie wordt ook al beter. Alleen haalt hij herinneringen door elkaar. Van heel vroeger, toen hij in de geluidsstudio van de Blindenbibliotheek werkte. Hij vroeg onze Niels of de tapes al opgestuurd waren! En wel meer dingen waarvan wij dachten :”Waar heeft ie het over?” Het moet allemaal nog op een rijtje komen, denken we. Er zijn erg veel verschillende verpleegkundigen, die hem verzorgen en hem nog niet eerder hebben gezien. “Ik ken meneer nog niet.”zeggen ze dan. Ze weten wel van zijn toestand, hoor en ze doen alles perfect. Hij is trouwens al met de fysiotherapeut aan het lopen geweest en heeft al een half uur in een stoel gezeten. Maar daar kon hij zelf niets over vertellen. Het blijft nog moeilijk en het wordt een heel traject. Niels heeft geluidsapparatuur voor hem meegenomen, o.a. een draadloze hoofdtelefoon, waar zijn buurvrouw, met wie hij de kamer deelt, geen last van heeft. Maar of dat overkomt en hem niet te veel in de war brengt. De neuroloog vond het een goed idee toen Niels het voorstelde. Zeker is dat hij op de beste plaats is waar hij op het ogenblik kan zijn. Maar voor ons en de familie en vrienden is het nog steeds , ja, wat, onzeker, maar wij zien best lichtpunten. Hij weet wie we zijn en dát we er zijn en dat is mooi…..