Memories……

Gisteren waren we in Groningen. Daar hebben we zo’n negen jaar gewoond en van onze vier kinderen zijn drie er geboren. Ik heb wel eens geschreven over ons huisje daar en gisteren ontmoetten we, ten huize van de oudste dochter, onze buurfamilie van destijds. We hadden een tijd te overbruggen van maar liefst dertig jaar! De “kinderen” uit die jaren zijn vaders en moeders en zelfs bijna grootouders, maar we pakten de draad zomaar op alsof er helemaal niet zoveel tijd tussen had gezeten. Dat is wonderbaarlijk.

Onze buurvrouw is inmiddels tachtig en veranderd in een klein hulpbehoevend vrouwtje met Parkinson. Dat was schrikken, want in mijn herinnering was ze Gronings stoer, maar dat schrikmoment was maar even, er was zoveel bekends. Ze woont nog zelfstandig met de nodige hulp, dat wel, in het huisje naast het onze van vroeger. De huizen staan op de nominatie om gesloopt te worden om plaats te maken voor iets moderners.

Omdat haar huis klein is en zijzelf zo kwetsbaar, was de reünie verplaatst en hebben we zodoende ons oude huisje niet meer gezien. En aan één kant spijt me dat niks. Ik heb nu een heel goed gevoel over de tijd, dat we naast elkaar woonden en veel met elkander deelden. De herinnering wordt nu niet verstoord door het beeld van een straat waar geen auto meer bij kan, de huizen aan het verpauperen zijn, zoals we hoorden, doordat ze goedkoop zijn en bepaald niet bewoond worden door de Quotelijst, zal ik maar zeggen.

Ik heb dat ook als iemand overleden is. Ik ga nooit naar het lijk kijken, teken braaf het condoleanceboek, schud handen, maar hou veel liever iemand in gedachten zoals ie was in lévende lijve. Voor mijn blinde man hoeft het uiteraard ook nooit dus daar bof ik maar mee.

Maar we hadden het gisteren oergezellig. Er was zoveel te vertellen! Ik had fotoboeken meegenomen, zowel van zoveel jaar geleden als recent en ik heb foto’s gezien van iedereen daar. Het was enig en zo vertrouwd weer. Er is veel gelachen. Door dat kleine straatje zat je ook op elkaars lip natuurlijk, maar toen was dat helemaal geen bezwaar. Nee, een vrijstaand huis was het niet bepaald en het werd ook te klein op een gegeven moment, maar wat hebben we het goed gehad met elkaar. Nostalgia de luxe……..!