Ons “werk” van de afgelopen weken bestond eruit, dat we de gasten van het hotel/pension van onze vrienden aangenaam bezighielden met een muziekprogramma. We hebben met de toevallig aanwezigen een koor gevormd, waarvoor we een programma bij elkaar hadden gebracht van naar ons idee aardige muziek. Geen “kampvuur”-repertoire, want daar houden we zelf niet van en dat spul is zo zoetjesaan ook aardig achterhaald, maar wat cabaret-achtige stukken, waar ook wat acteertalent van de uitvoerenden wordt verlangd. Er zijn ook best wel pittige partijen ingestudeerd en aan het eind van elke week stond er een koor, dat klonk als een klok! Iedereen wist, dat we maar een week bij elkaar waren om iets te doen, dus de concentratie was hoog.
Er was een alternatief voor niet-zangers, omdat ook Dick Tasma uit Nijmegen aanwezig was, beeldend kunstenaar, die aan mensen die wilden tekenen en/of schilderen waardevolle adviezen gaf. Zo hadden we aan het eind van een week een expositie, omlijst met de uitvoering van ons koor. De kinderen hadden hun eigen bijdrage . Elke week een nieuwe groep mensen.
Het was oorspronkelijk de bedoeling, dat wij de kinderen ook onder onze hoede zouden nemen, maar we hebben moeten constateren dat we daar niet goed in zijn. Dat is een vak apart. Wij hebben altijd met volwassenen gewerkt en we weten exact hoe het komt, dat het niet echt lukte: onze kinderen zijn te groot en onze kleinkinderen zijn te klein. Dit volk zat er tussenin. Ze zagen ons als een weliswaar aardige maar toch opa en oma! Dat was even slikken, maar tot ons grote geluk was daar Eline, een meisje, dat haar studie zoekt in de richting van multimedia en theatervormen. Zij vond het een uitdaging om met de kinderen zelf een stuk te maken met muziek als achtergrond. Zij maakte de kinderen enthousiast, had precies de goeie toon te pakken en de kinderen hebben de hele week geheimzinnige vergaderingen en repetities gehouden. De deur dicht, ouders en andere volwassenen kregen niets te horen en het resultaat was enig. Hadden wij met ál onze muzikale ervaring nooit zo gekund. Gezond om te ervaren: je hoeft niet alles te kunnen. We weten onze plaats!
Eline
januari 26, 2012 at 3:51pmWat een mooi stukje, en wat was het leuk!!
Bedankt voor de lieve woorden over ons ‘kinder-project’.
Groeten, Eline