 |
In de krant van gisteren stond ’n verhaal over een mevrouw in Epe, die in het bezit was van een bostuin. Onderdeel van een bos dus. Net als haar buren, die hadden ook een bostuin. Mevrouw vond ’t fantastisch om in een bos te wonen, ze genoot daar erg van. Maar het plezier in de natuur wordt de laatste tijd echter verstoord, omdat de buren aan het bomen kappen zijn geslagen. Eerst gewoon zonder vergunning, maar toen de gemeente daar achter kwam, werd de vergunning alsnog verleend. Een achterstevoren procedure, vond die mevrouw, en daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Maar eens omgekapt blijft omgekapt, niks aan te doen.
De buurman kreeg wel een herplantingsopdracht, maar ja, voordat een eik weer ’n beetje aan de maat is, ben je wel tientallen jaren verder. Het bleef niet bij die illegaal omgekapte bomen. De buurman ging verder, vroeg en kreeg vergunning om nog meer bomen om te zagen, want hij hield van een transparant bos.
Zijn buurvrouw heeft nu dus de publiciteit gezocht omdat ze vindt dat Epe wel heel makkelijk omspringt met de kapvergunningen. “Waarom gaan die mensen niet in een weidegebied wonen?”, zegt ze. “Daar hebben ze uitzicht”. Ze wil trouwens helemaal geen ruzie met haar buren, maar vindt het beleid raar, omdat er praktisch geen gelegenheid is geweest om bezwaar te maken tegen de kap en toen ze dat wel deed, was het óf te laat óf er werd niets mee gedaan. De gemeente Epe zegt, dat mensen in hun tuin mogen doen wat ze willen, zolang het geen bomen betreft van een bijzondere soort of van “monumentaal” belang. Maar zo kan bomen weghalen wel heel ingrijpend zijn voor de omgeving!
Andersom geredeneerd hoor je ook vaak, dat mensen in een zogenaamd boerengebied gaan wonen en dan bezwaar maken tegen de “boerenluchtjes” die er hangen omdat er schapen en koeien lopen of omdat er op ’t land gegierd gaat worden.
Van een nóg iets andere orde, maar eigenlijk hetzelfde, speelde hier in Apeldoorn toen een al járen op een bedrijventerrein (dus géén woonwijk!) in de buitenlucht oefenend muziekkorps, tevens showband, een dwangsom kreeg opgelegd als ze het waagden dat te blijven doen. En dat omdat één bewoner van een aangrenzende in aanbouw zijnde woonwijk bezwaar had gemaakt tegen de geluidsoverlast. Ook dat kwam in de krant natuurlijk en nu mógen ze weer, vanwege de commotie die een en ander teweeg bracht. De mooiste reactie kwam van iemand, die speciaal achter z’n huis ging zitten om naar de muziek te luisteren. Zulke mensen zijn er dus ook. Ik denk, dat de oordopjes en misschien ook de oogkleppen maar in het ziekenfonds moeten. Wat zeg ik nou weer? In de basiszorgverzekering natuurlijk!…..