 |
De leerlingen van scholengemeenschap De Heemgaard, hier in Apeldoorn, hebben van hun eindfeest een echte ‘rode-loper-gebeurtenis’ gemaakt. De jongens in smoking of pak, de meisjes in blote gala-jurken, arriveerden in dure automobielen, zoals stretchlimousines, Hummers en Ferrari’s bij de feestlocatie. Hopelijk is er geen Mexicaanse of andersoortige griep opgelopen door met name de meisjes, want ze moesten nogal eens op straat wachten om naar binnen te mogen bij Gigant, waar het feest was. En zo warm was het gisteren niet, evenals vandaag trouwens.
Het zag er allemaal mooi uit. Zoiets kost wat, maar dan heb je ook wat. Ik ben benieuwd hoeveel eigen maaksels er bij die jurken zaten, want ik weet zeker, dat ik mijn moeder vroeger niet zo gek had gekregen om een galajurk te kópen in een winkel. Zoiets fabriekte ze wel zelf. Trouwens, verder dan een cocktailjurk, zoals dat toen heette, heb ik ’t nooit gebracht. Die had je wel eens nodig als er iets bijzonders was bij dansles, maar dat was het dan wel. Gevaar voor ‘overdressing’ was er nooit bij.
Wat me wel eens overkomen is: ‘underdressing’! Ik had toen een vriendje, dat nogal wat sjieke familie had. Niet zozeer z’n ouders, maar meer de broers daarvan. Zo had hij een oom, die anesthesist was in een academisch ziekenhuis en een andere broer van z’n moeder was directeur van een groot internationaal elektronisch bedrijf en ze woonden navenant in het Gooi. Daar woonden wij ook, maar wel heel wat eenvoudiger.
Enfin, er ging een neef zich verloven. Dat deden mensen vroeger nog. Er werd een receptie gehouden, eenvoudig thuis, en ook mijn verkering werd uitgenodigd als aanverwant. Ik trok mijn zondagse jurk aan, mosgroen met ’n oranje streepje en witte kraag. Bijpassende mosgroene schoenen met hakje. Beeldig. Mijn vriend was zeer tevreden. Zelf deed hij z’n combinatie aan van grijze broek met blauwe blazer. Gooiser kon niet.
Komen we daar aan, zeg! Met de bus. ’n Hele grote villa (dat wist mijn vriend wel, maar hij was er nog nooit geweest), dure auto’s op de oprijlaan, een in het zwart gekleed dienstmeisje in de hal om de jassen aan te nemen en een salon vol met jongelui in van die zwarte Audrey Hepburnjurkjes en donkere pakken, een Martini in de hand,
Ik werd bekeken als de bekende vreemde eend in de bijt en dat wás ik natuurlijk ook. Ik zag er niet uit, vond ik ook zelf. Mijn vriend had er minder last van, want hij kende verschillende aanwezigen en die kenden hem ook dus dan ligt dat toch anders. Ik had zodoende weinig steun en heb me zelden ongelukkiger gevoeld. Toen we naar huis gingen, omdat we de bus moesten halen, bleek de lus van mijn jas ook nog eens gesneuveld te zijn bij het ophangen. Het dienstmeisje maakte haar verontschuldigingen voor dat feit en zorgde dat het uiteinde van de lus niet boven mijn kraag uitstak.
Ik heb ’t later aardig verwerkt, hoor, geholpen door het feit dat de verkering niet aanbleef. Van mijn jurk heb ik ’n paar jaar later een alleraardigst jurkje voor m’n oudste dochtertje gemaakt. Daar heb ik nog wel ’n foto van……..