Apeldoorn is van oudsher een Oranjestad. Dat komt natuurlijk door de aanwezigheid van Paleis Het Loo , dat geen woonpaleis meer is, maar een nationaal museum. Zoals het hoort. Ik balanceer op het randje, waar het mijn koningsgezindheid betreft. Ze zitten me niet in de weg, hoor, maar het kost allemaal wel erg veel geld. Het is binnen onze familie niet echt een strijdpunt, maar de meesten neigen toch wel naar een republikeins standpunt. Maar ja, een republiek kost ook geld en er valt niet te ontkennen, dat een vorstenhuis een bepaalde stabiliteit in een land geeft, of je het nou met dat instituut als zodanig eens bent of niet.
En waar moeten Story en Privé hun sappige verhalen anders vandaan halen? Dat is, economisch gezien, óók ’n bedrijfstak, hoor, dat mogen we niet vergeten! Nu Máxima aan de gelederen is toegevoegd, een leuke tante, dat valt niet tegen, (ze zwááit alleen ’n beetje veel, dat wel….) is het imago van Willem A. toch mooi opgekrikt! Dat watergedoe en dat moeizaam verkregen lidmaatschap van het IOC was toch wat mager, een tegenstelling tot WA zelf.
Het LooErf , waar ik heb gewerkt grenst, zoals de naam al aangeeft, aan de tuinen van Het Loo. Margriet is de buurvrouw daar. Ze is ook al eens op de thee geweest, heel informeel, en dat was best leuk, maar verder heb ik niet zo veel met de koninklijke- en aanverwante familie. Als ik de term “oranjegevoel” hoor, dan denk ik aan voetballen. Dat zegt genoeg.
Toen ik van de week op de Loolaan bij de Grote Kerk stond te wachten voor het stoplicht, zag ik nog iets leuks. Vóór de Grote Kerk staat namelijk een bronzen beeld van Wilhelmina, vrouwshoog (en dat was in haar geval niet zo erg hoog) en het lijkt of ze net ter kerke is geweest.
Als er wat te doen is in of bij de kerk, de Grote Pleinmarkt of zo, en ze staat in de weg, wordt ze door de koster even ingepakt en weggezet. Maar van de week stónd ze er dus.
Er stonden twee Japanse toeristen met fototoestellen (bekend beeld, hè, zoals ze dat overal doen!) elkaar te fotograferen bij Wilhelmina. Eén van die lui sloeg gezellig zijn arm om haar bronzen schouder en legde zijn hoofd even tegen het hare. Leuk gezicht, ze waren even groot.
Ik ben benieuwd naar twee dingen, ten eerste: zou Willemien in haar dagen ooit zo liefdevol zijn benaderd door een man? En ten tweede: zouden die Japanners, als ze thuis zijn, nog weten wie dat bronzen vrouwtje ook alweer was?