Wéér niks in de Staatsloterij! Vroeger was het veel spannender, want toen werd de 1e , de 2e en de 3e trekking apart bekend gemaakt. Pas nadat je de 3e trekking had gezien was er reden om voluit de pest in te hebben. Nu tellen ze alles bij elkaar op en zie je in één klap, dat het weer nop is. Een enkele keer hadden we dit jaar een “tegemoetkoming in de kosten”, zullen we maar zeggen. Maar de grote klapper waar iedere keer op gehoopt wordt en waar we over brainstormen wat we er mee zouden doen, áls….blijft uit. Niet erg, maar toch, het zou leuk geweest zijn.
We hebben ruim twintig jaar geleden eens een grote prijs gewonnen, maar toen hadden we middelbare scholieren, fietsen die vervangen moesten worden, bedden die vervangen moesten worden en er was financieel zo het een en ander glad te strijken, dus daar is ons leven nou niet bepaald door veranderd.
Wat ik belachelijk vind zijn die vele-miljoenen-prijzen. Waarom niet gezellig een heleboel mensen honderdduizend gulden? Is toch een leuke aanbetaling voor iets. Of je studiefinanciering in één keer afbetalen, hoewel…het schijnt belastingtechnisch voordeliger te zijn om de overheid even op z’n geld te laten wachten. Of ’n jaartje reizen, er zijn mensen, die daar voordelige manieren voor hebben gevonden, maar dat lukt niet iedereen.
Ik herinner me een strip van Jan Kruis over Jan, Jans en de kinderen, die om ’n uur of 8 voor de televisie zitten te wachten op de uitslag van een loterij, het geld ook al drie keer hebben uitgegeven (Catootje wou nieuwe klompen, weet ik nog) en dat het dan wéér niks is. En als iedereen dan de pest in heeft verzucht Catootje:”Was het nog maar kwart voor acht!” Ach, ja…..
