 |
Wij zijn net terug van een wandeling. Even wat post op de bus gedaan en een rondje door ons mooie park hier in de buurt en dan kom je heel wat opa’s en oma’s tegen met een kleinkind in het wandelwagentje. Wat dat betreft zijn wij niet zulke leuke grootouders. Onze dochters hebben de dure hulp moeten inroepen van een kinderdagverblijf. Daar heb ik me wel schuldig over gevoeld, mijn ega wat minder. Als de nood aan de man is dan zijn we er natuurlijk altijd, maar structureel wilden we ons toch niet binden en graag wat vrijer zijn. Het is ons, denk ik en hoop ik, niet kwalijk genomen.
Als voorbeeld heb ik mijn buurvrouw, die nadat ze zelf zes kinderen had grootgebracht, het zoontje van haar carrière-dochter vanaf zijn negende week dagelijks thuisbezorgd kreeg. Waarop mijn buren weer terug waren bij af en alleen in de vakanties van de ouders samen iets konden ondernemen. Ik weet, dat met name mijn buurman dat niet altijd leuk vond en vrijer had willen zijn. Het jochie is inmiddels op school en is alleen de vrijdagmiddag nog bij z’n opa en oma, maar toch. Ik moet wel altijd denken aan andere culturen, waar grootouders en dan vooral de grootmoeder, een belangrijke functie heeft in de kinderopvang en de kinderen soms helemaal opgevoed worden door de oudere generatie.
Ik wil er graag zijn voor mijn kleinkinderen, maar de opvoeding laat ik toch maar liever aan de jongelui over! Wij staan erbij en kijken er naar en op ons commentaar zitten ze heus niet te wachten! Waarop ik niet kan wachten is dat ze wat groter zijn en je echt dingen met ze kunt gaan doén: lezen, tekenen, dingen maken en muziek maken. Dan zullen ze hun opa en oma helemaal leren kennen, reken maar! Ook leuk, toch?