Nieuwe buren

De familie Turdus Merula is op nog geen 50 centimeter afstand van onze keukendeur in onze heg komen wonen. Inderdaad, een nest merels. Hoe die beesten het in ’s hemelsnaam in hun koppies hebben gehaald om hun kroost op zo’n onrustige plek te huisvesten is ons een raadsel. Helemaal nu het mooi weer is staat de deur vaak open. Bovendien hebben we een hordeur, die, als je ‘m een beetje onhandig laat schieten en dat gebeurt me nogal eens, met een harde klap terugslaat. De aanvliegroute is ongelukkig gekozen, want wij zitten aardig in de weg als we buiten koffiedrinken en buitenom vliegen is ook niet echt een optie, want we wonen op een hoek en er is langsrijdend verkeer, spelende kinderen en andere drukte.

Toch vliegen vader en moeder merel ijverig langs ons heen om de hongerig piepende kleintjes met wormpjes en zo de bekjes te snoeren. Ik heb ze ook al gezien, de jonkies, want door een takje weg te buigen kun je ze zo zien zitten, die pluizige bolletjes. Leuk. Maar eigenlijk moet de heg nodig geknipt worden. Nou, dat moet in ieder geval maar even wachten tot de familie is uitgevogeld, want dat kunnen we ze niet aandoen. En als het de merel is, die tegen de schemering zo prachtig zat te zingen in onze berk, dan zijn we hem wel wat verplicht!

Ik denk, dat we de laatste tijd teveel van huis zijn geweest en zo de indruk hebben gewekt, dat onze tuin een rustig oord was, waar je ongestoord een nest kon bouwen op anderhalve meter van de grond en een halve meter van die nu veelgebruikte achterdeur. Het worden vast neurotische adhd-vogelkindertjes met al dat geloop van ons zo dichtbij. Maar ja, om nou elke keer als we in de schuur moeten zijn via de voordeur heen en weer te moeten, dat is ook weer zo wat. We zijn al lid van de dierenbescherming, hoor, dat moet maar genoeg zijn. Pa en moe Turdus geboren Merula zijn daar tenslotte zelf gaan zitten, toch?