 |
Netjes, o zo netjes. Eigenlijk iets té netjes. Märklin-huisjes, -boompjes, -beestjes, -treintjes. Als je hoog zit en ver weg kijkt, vallen mensen weg, je ziet ze niet. Hoogstens een autootje of busje, geel als het de postbus is, zich langzaam omhoogwerkend naar een dorp van dertig huizen en een kerk. Keurig op tijd, want de chauffeur heeft een Zwitsers precisiehorloge. De natuur is er liefelijk en eeuwenoud. Hier en daar een bergsturz, die voor wat steenrommel zorgt, nou ja, dat moet dan maar, mooi blijft het.
We hoorden verhalen van boerendorpen, die elkaar met hooivorken het bezit van een bergpad betwistten. Vrouwen en kinderen incluis. Als gedenkteken een poortje op de plaats waar de meeste mensen in de pan gehakt waren. Een kerk, waar men in de buitenmuur doodshoofden heeft ingemetseld. Raar idee, Onkel Wilhelm als vierde van rechts. Maar je blijft wel in the picture zo. Piepkleine dorpen, waar de kerk van binnen een pracht en praal uitstraalt, waar je je over verbaast. Met muurschilderingen van eeuwen geleden, maar in prachtige staat. In elke kerk kun je zo naar binnen en anders is er een briefje dat je vertelt waar de sleutel hangt. Een collectebusje naast die deur, van harte aanbevolen, maar dat mag dan ook.
Dorpen, waar je je in de middeleeuwen waant, de mest bij de achterdeur, metershoog. De veroorzakers van die mest klingelend en schuddekontend door het dorp op weg naar hun alpenwei met honderden bloemen, die de plotselinge sneeuwlaag van vorige week dapper overleefden. De honderden jaren oude boerenhuizen, waar kabouters, kinderlijke molentjes en uitgesneden houten dierenfiguren niét misstaan, zoals ze dat bij ons wel zouden doen.
Waar je urenlange, zeer pittige wandelingen maakt, waartoe je jezelf niet in staat achtte. Kortom: we waren in Graubunden, Zwitserland. En nu weer thuis in Holland, een moordland…..