 |
Gistermorgen belde onze dochter, dat ze door haar rug was gegaan, zich vrijwel niet meer kon bewegen en er een acute situatie was ontstaan, doordat haar zoon, een zeer ondernemend jongetje van rond ’n jaar zich “los” in de kamer bevond. Hij heeft een oprechte belangstelling voor snoeren, stopcontacten, de wijnvoorraad, zakken aardappelen in de keuken, kortom alles dat zich op babykruiphoogte bevindt. Zijn moeder zag geen kans meer hem op te tillen en naar een veiliger oord als de box of de kinderstoel over te hevelen.
Normaal waren we in de auto gestapt en binnen korte tijd bij haar geweest, maar aangezien ons vehikel voor een reparatie in de garage was, kon dat niet. Erg vervelend. Ze moest haar echtgenoot bellen op z’n werk. Die was ook niet zo ver weg, kwam, zag en overwon, zo’n type jongen is het. Regelde bank-rust en paracetamol voor z’n vrouw, bed-rust voor z’n zoon, die was daar net aan toe, belde voor de zekerheid even de dokter, die zei, dat “rust” inderdaad het beste was wat ze kon doen, en haalde toen ons op om ons kind bij te staan in haar buk-en tilproblemen.
Rugklachten, ik kan me van mezelf niet zoveel meer herinneren, zal dus wel niet zo erg geweest zijn, maar ik geloof, dat erg veel jonge moeders er letterlijk mee zitten. Als ik zie hoe ze , ondanks buggy’s en supersonische wandelwagens dagelijks lopen te sjouwen met ettelijke kilo’s kind, soms ook nog de boodschappen erbij, geworstel om een ook nog tegenstribbelend kind in het autostoeltje te krijgen, dan moet het wel een keer mis gaan.
Vooral in de tijd, dat een kind wel kan kruipen, maar nog niet echt loopt, breng je (ook als oma!) heel wat tijd door met gekromde rug, want ze willen almaar “stappe stappe stappe”. In dat stadium is onze kleinzoon dus. En de keren, dat ik allebéi mijn dochters met hun kind op de heup éénhandig allerlei karweitjes zie doen……
Vorige week zag ik een moeder in een ver buitenland, ik volgde het programma op de televisie niet echt, dus in welk land weet ik niet, iets eetbaars fijnstampen in een grote kom. Dat deed ze met een stok, terwijl haar echt niet zo heel kleine kind in een draagdoek op haar rug zat. De beweging die ze maakte zou in een gemiddeld fitnessprogramma niet hebben misstaan en het kind hobbelde dan ook behoorlijk ruig heen en weer. Het sliep ook nog! Simpel. Geen box, geen kinderstoel, geen buggy, maar wel weer sjouwen voor mama, dat is internationaal.