 |
Toen we twee jaar geleden afscheid namen van ons werk kregen we van een collega een gedicht mee over weggaan. Nou moet ik eerlijk toegeven, dat ik weinig met gedichten heb. Wel geprobeerd en ik doe nog steeds oprechte pogingen, maar ik ben, denk ik, meer een rijmelaar. Als het niet rijmt vind ik het so wie so al moeilijk, hoewel ik het prachtig vind als iemand in een paar woorden een hele gemoedstoestand uit de doeken kan doen. Annie M.G. en Sinterklaas, dat is mijn niveau, ga daar maar van uit.
Maar nu is het october, de herfst zit in de lucht, vooral tegen de avond en toen kwam ineens dat gedicht van onze collega, nou ja, niet van haar, want het is gemaakt door de Belgisch-Marokkaanse dichteres Fatima Ualgasi, bovendrijven. “Weggaan” heet het en het gaat zo:” Weggaan maakt niet veel geluid – niet meer dan herfstbladeren – die opstuiven in de wind – de boom blijft verweesd achter – nu zijn stem op het tuinpad ligt – en geluiden dempt – haast onhoorbaar – je voetstappen – die zich verwijderen – alleen wie achterblijft – weet hoe afscheid klinkt.” Mooi, hè? Vooral die stem op het tuinpad. En het rijmt niet eens, dus ik leer het nog wel eens.