 |
We waren asielzoekers vandaag. Bij onze buren is hun woningbouwvereniging een nieuwe keuken aan het plaatsen en dat gaat gepaard met groot lawaai van betonboren, sleuventrekkers en ook het verwijderen van de tegels maakt een enorme keet. We waren er wel voor gewaarschuwd, maar dat het zó erg zou zijn, hadden we niet gedacht. Er was geen gesprek meer te voeren en geen radio te horen. We zijn dus gevlucht, want er vielen kandelaars van de muur, die echt waar geplugd waren bevestigd en een schilderij waar we nogal op gesteld zijn, hebben we zelf maar verwijderd voordat het zichzelf zou lostrillen.
Toen zijn we maar even rust gaan zoeken bij onze nieuwbakken kleinzoon, die ook zijn draai niet kon vinden toevallig, maar toch wel een ander beter te verdragen geluid produceerde. Zijn broer kwam ook thuis van de peuterspeelzaal en die vindt het leuk als opa en oma d’r zijn, dus we waren zoals altijd welkom.
Vorige week moest opa veel saxofoon studeren vanwege dat concert van gisteren en toen werd er door diezelfde buren op de muur getikt, dat ze het wel genoeg vonden. We hebben er al over gepraat, want zoiets moet je niet laten “hangen”, even uitleggen is dan beter. Maar sjonge, sjonge, na vandaag zijn we méér dan quitte, hoor! Daar kan minstens een half jaar saxofoongetoeter tegenaan!