Cristina en de herfst……

Terwijl ik dit zit te typen draait in de computer de schitterende cd ‘Post-Scriptum” van Cristina Branco . Ik vind het prachtige muziek en hoewel ik geen Portugees versta, spreekt dat melancholieke fado-achtige me erg aan. Ik vind Cristina perfect passen bij de herfst. Ik heb geen last van “vallende blaadjes”-stemmingen of zo, maar na deze zomer was het toch behoorlijk schakelen!

Er zijn mensen in de buurt hun tuin aan het “winterklaar” maken. Alles wat nog bloeit wordt uitgerukt, want de groene bakken worden deze week geleegd en “dan is het maar weg”. Keurig aangeharkte zwarte aarde. Zo roep je de melancholie wel op. Ik heb dat niet. Bij mij mogen de bloemetjes bloeien tot ze het loodje leggen en dán hark ik wel een keer.

Bovendien zijn sommige planten ook uitgebloeid nog prachtig. Vooral met een laagje rijp of sneeuw erop. Ik vergelijk het maar een beetje met mensen. Die doe je toch ook niet weg als ze wat uitgebloeid zijn, maar met een laagje rijp erop nog best leuk zijn om te zien? Nee, een Rob Verlinden-tuinier zal ik nooit worden!

Gisteren waren we even bij Ikea en de Makro, zo dicht bij elkaar gelegen, dat we dat meestal combineren. Nou, daar zijn ze al helemaal in de kerststemming, hoor! Met zo hier en daar een Sinterklaasvleugje. Die man staat trouwens over zo’n goeie drie weken alweer op de stoep! Dat vroeger donker ’s avonds helpt je ook met je neus op het feit, dat de tijd vliegt waar je bij staat en gôh, wat zingt ze toch mooi, Cristina……..