 |
In de Varagids van deze week stond zo’n mooi portret van de “echte” Sinterklaas, dat ik hem heb uitgeknipt en in een lijstje gedaan. In een lijstje zie je helemaal niet, dat het maar een papiertje is, dus staat hij nu in volle glorie op de kast. Mijn kleinzoon zegt ook, dat dát de echte is. Hij had al een andere Sinterklaas gezien, maar dat was niet die van de foto. Zeker weten. Hij vindt dat geen probleem, zolang de echte Sint op de televisie te zien is. En hij heeft een videoband van “Sinterklaas in Sesamstraat”, nou en dat is ook de echte. Zo is het helemaal duidelijk. Er is één echte en de rest doet z’n best maar.
Dat lost het probleem op, dat wij vroeger hadden als je al die er verschillend uitziende Sinterklazen, die je in winkels of op straat tegenkwam, aan de kinderen moest verklaren. Met bril, zonder bril, grijze baard, witte baard, klein, groot, nou ja, een heel gedoe. Wij zochten ons heil maar in hulpsinterklazen en “neven” van Sinterklaas. Hij had er nogal wat, grote familie.
Wij hadden eens een buurman, die baliemedewerker was in ’n ziekenhuis. Hij had het juiste postuur om jaarlijks Sinterklaas te zijn voor de kinderen van de ziekenhuismedewerkers. Nadat hij op hun Sinterklaasfeest was geweest, liet hij zich met de Pieten in een taxi naar huis brengen. Zijn dochtertje speelde toevallig met onze kinderen in ons huis. Het was ’s middags rond een uur of vijf en al aardig donker, toen ineens in vol ornaat Sinterklaas in onze voortuin stond, voor het raam. Ik zal dat beeld nooit vergeten!
We lieten hem natuurlijk uitgebreid binnen, de Pieten strooiden wat lekkers in een of andere hoek en omdat er niets was afgesproken was het voor ons ook verschrikkelijk leuk! De dochter van Sinterklaas, toen een jaar of zes, was zeer onder de indruk, herkende haar vader absoluut niet, zelfs niet toen hij haar vaderlijk op schoot nam! Voor haar was ie de échte Sint.
Na verloop van tijd zei Sint, dat hij maar weer “’n deurtje verder” ging. Hoe wáár dat was hebben de kinderen toen niet geweten! ’n Leuke herinnering………