Heldendom…..

‘k Hoor mijn man oefenen op z’n kamertje. Hij speelt op zijn saxofoon een heel oud nummer : “A room with a view”. Dat doet me denken aan de keer, de énige keer in mijn leven, dat ik in mijn eentje naar de bioscoop ben geweest. De film, die ik toen zag, heette, dacht ik, ook “A room with a view”.

Dat ik helemaal alleen naar de film ging kwam, doordat ik bonje had thuis, die avond. Het was een verzetsdaad eigenlijk. Dat ze niet zouden weten waar ik was. Een paar uur dan, want wat mensen uithalen, die in “Vermist” terecht komen, zou in mijn hoofd niet opgekomen zijn. Ik weet absoluut niet meer, waar de onenigheid over ging, maar omdat ik altijd een zeer volgzaam kind ben geweest voor mijn moeder, die het ook niet echt gemakkelijk had, zal het toch wel een druppel zijn geweest, die mijn emmertje deed overlopen.

En ik vond het éng, hoor, alleen naar de bioscoop! Weet je veel naast wie je komt te zitten? Nou woonden we in een kleine plaats met één bioscoop en het was een doordeweekse dag, dat weet ik nog, dus er zaten hooguit twintig mensen in de zaal. Maar daardoor viel het natuurlijk wel dubbel op, dat ik in m’n eentje was en dat was zo’n veertig, vijfenveertig jaar geleden nog ongebruikelijk, hoor!

Toen ik thuiskwam was het niet eens echt opgevallen, dat ik er niet was. Voor niks zo heldhaftig geweest. Nou ja, de bioscoop was nog niet zo duur toen. En nu ik er over nadenk, heette die film ook anders. Simone Signoret speelde er in en ene Laurence Harvey. “Room at the Top”, dát was ‘m. Zwart-wit, ja…….net als mijn actie eigenlijk…