 |
Voor de viering van Sinterklaas worden in onze huiselijke kring geen surprises geknutseld. Iedere familie heeft zo zijn dingetjes, maar surprises horen er bij ons niet bij. Gedichten wel en daar is iedereen aardig goed in. Wie zich er met een Jantje van Leiden van afmaakt, krijgt dat wel te horen! Surprises zien we niet zitten, omdat de ontvanger daarvan binnen enkele minuten jouw urenlange geploeter sloopt, meestal ook nog aan de verkeerde kant begint te trekken, hoewel dat aan het ontwerp van de maker kan liggen, maar het is gewoon niet leuk! Vinden wij. Het kost teveel tijd.
Op ons werk moesten we wel eens verplicht aan de gang, maar dat kon in de baas z’n tijd en dat scheelt natuurlijk. De Sinterklaasfeesten daar waren toch al van een ander formaat. Veel mensen dus werd het grootser aangepakt. Iemand van het personeel werd Sinterklaas onder geheimhouding, stagiaires konden scriptiepunten halen door Piet te worden dus dat was nooit een probleem. Als de meute verzameld was wist je wie er ontbrak dus ook wie Sint was.
We hebben zelfs eens twee Sinten gehad. De één kwam door de voordeur binnen, de andere door de achterdeur en toen gingen ze ruzie staan maken wiens “wijk” het was. De blinden en slechtzienden wisten niet meer waar ze niet moesten kijken! Ze sloten natuurlijk vrede, zoals het Heiligmannen betaamt en het werd een leuke cabareteske middag.
Er was een jaar, dat een bijdehante Sinterklaas de aanwezige interim-directeur eens lekker op z’n plaats zette. Dat kan een Sinterklaas ongestraft doen! Leuk, hoor! Iedereen genoot. Ook is ooit Sinterklaas afgevoerd door de ( échte) wijkagent, omdat hij als illegale gastarbeider in ons land verbleef. Dat was het jaar dat mijn man Sinterklaas was. Zwaailicht en sirene! Hadden de blinden er ook nog wat aan.
Mijn man had ( en heeft) een baard en had grote problemen met zijn eigen baard en die van Sinterklaas er overheen. Dat kriebelde! En telkens zag je de gehandschoende hand onder die kunstbaard verdwijnen om de echte te krabben!
Een revalidant van ons centrum is ook nog ’n keer bisschop geweest, maar hij was zo zenuwachtig voor zijn optreden, dat hij zich op z’n kamer met een paar borrels moed had ingedronken. Dat was te merken, want na verloop van enige tijd zakte Sint in slaap. En telkens als Piet hem wakker schudde mompelde hij “dat er maar weer eens een liedje moest worden gezongen”. Daar werd ie dan weer een beetje wakker van, maar gelukkig hadden we een beetje assertieve Piet, want Sinterklaas had weinig uitstraling, om het mild uit te drukken!
Altijd leuk, die Sinterklaasmiddagen, druk en veel werk voor ons, rommelig ook, maar oergezellig. Voor veel cliënten vaak het enige, dat ze van Sinterklaas merkten. En daar deden we het allemaal voor, goedheilig hè…..?