’n Eitje…..

Onze oudste kleinzoon ging gisteren met zijn school paaseieren zoeken in het bos. Om te beginnen vind ik het geweldig, dat mensen op hun vrije Tweede Paasdag zoiets organiseren voor de kinderen van hun school. In hun dorp gebeurt zoiets. En in het ruimschoots aanwezige bos is dat spannend.

Onze kleinzoon is een heel slim ventje, maar om eieren te zoeken moet je ook andere eigenschappen hebben. Je moet aardig gehaaid zijn en dat is ie (nog) niet. Hij had dus maar één ei. Hij vond dat best genoeg, maar zijn moeder vond het zielig voor hem. Want er waren klasgenoten, die met een gevulde tas rondliepen. Een van hen kwam wel heel schattig aanbieden, dat Stijn er wel een van hem mocht hebben, maar die wilde dat niet, want hij had hem dan niet zelf gevonden. Had ik ook niet gedaan: eieren zoeken is eieren zoeken.

Onze familie is niet zo handig in die dingen. Zo zou ik ook nóóit drie minuten gratis winkelen in de supermarkt willen winnen. Daar zou ik me echt doodongelukkig bij voelen en mijn prijs gráág afstaan aan een behoeftige familie of zo. Je ziet wel eens in een reclame iemand door een winkel rennen en graaien, grijpen en grabbelen, zoveel mogelijk en zo duur mogelijk. Als ik maar nooit hoef. Ja, eitjes zijn we. Onze kleinzoon is tevreden met één ei, hoewel dat volgens het liedje nog maar een half ei is ook of nee, géén ei zelfs! Hij vond de Paashaas ook erg groot, zei hij………