 |
‘k Had niet gedacht, dat ik ooit nog eens in een prétpark zou komen. De naam alleen al bezorgt mij namelijk een beetje de kriebels. Ik heb nooit pret. Plezier ja, dat wel, maar nooit pret. Zeg het maar eens een paar keer, het is een raar woord: pret. Nou ja, ik was vanmiddag dan toch in een familiepretpark en dat was leuk. Onze jongste dochter heeft met haar gezin een abonnement voor de Koningin Juliana Toren hier in Apeldoorn, een attractiepark voor jonge kinderen. Daar is het ook op afgestemd en vervelende pubers zie je er dan ook niet. Wel veel buggy’s. De attracties worden bemand door oudere mannen, vutters waarschijnlijk, die met het geduld van echte opa’s de kindjes overal in en uit helpen en dat is leuk om te zien.
Op de gezinskaart van mijn dochter prijken, behalve de foto’s van haar man, haarzelf en de jongens, ook de pasfoto’s van de wederzijdse opa’s en oma’s. Die zitten in het voordeelpakket. Ik ben oma en heet ook zo, omdat ik de oudste ben en de andere oma is omi. Het grut moet ons een beetje uit elkaar kunnen houden en die zijn daar ook heel precies in. Ze zullen zich niet vergissen!
Deze oma mocht dus mee vanmiddag. Er zijn attracties waar de kindjes niet alleen in kunnen en als mijn dochter even mee ging draaien, schommelen of in de achtbaan (het kind in haar heeft zich helemaal uitgeleefd!) bleef ik even bij de jongste om te zwaaien als ze langskwamen. Want dat moet. Oma moet zien wat hij al durft! Van zijn moeder weet ik dat al jaren.
Ze hebben trouwens in dat park een carrousel uit 1887 met van die prachtig deinende paarden en een stoomfluit (waar je je een ongeluk van schrikt!) om het begin van de rit aan te kondigen. Prachtig. Elk jaar restaureren ze een deel ervan. Ik vind hem nu al mooi, om te zien zeker. Er zit zo’n echt dansorgel aan vast, heel leuk.
Nou ja, ik heb een leuke middag gehad en mijn kind en kindskinderen ook. Ik denk, dat we pret gehad hebben…….