Hé, hoe gaat ’t met jou….?

Een reüniedag van onze oude werkkring vandaag. Ze bestonden 45 jaar. Elke 5 jaar wordt een lustrum herdacht en kijken we wie van onze klanten uit de 28 jaar, dat we er hebben gewerkt, aanwezig is en hoe het ze vergaan is. Als ze in staat zijn de reis naar Apeldoorn te maken hebben wij ons werk als revalidatiecentrum so wie so goed gedaan.

Veel mensen gezien vandaag en de meesten waren ook blij om ons te zien. Dat is natuurlijk leuk, want meestal is het toch zo, dat de mensen niet in de beste periode van hun leven een revalidatieprogramma doormaken. Er zijn er veel, die als de boel eenmaal op de rails staat, die periode in zo’n centrum liever vergeten als zijnde een gepasseerd station.

Maar gelukkig zijn er ook veel mensen, die warme vriendschappen opbouwden met mensen, die in hetzelfde schuitje zaten en elkaar in een heel moeilijk proces onvoorwaardelijk tot steun zijn geweest. We hebben heel vaak gehoord vandaag als je vroeg: “Hoe gaat ‘t?”: “Goed!”. En dat is mooi. Ook als soms het gezichtsvermogen in de loop van jaren achteruit was gegaan of zelfs geheel verdwenen. Ze zijn sterk genoeg gebleken om dat te dragen.

De gebouwen zijn tegenwoordig zeer praktisch en modern ingericht, moeten ook voldoen aan veel eisen en regelgeving. We hoorden dan ook, dat men het vroeger “gezelliger”vond. In onze tijd dan, hè! Dat is natuurlijk vleiend, maar men vergeet de ongelooflijke hoeveelheid geld, die de inefficiëntie in die tijd gekost moet hebben. Revalidaties van twee, drie jaar waren geen uitzondering. Tegenwoordig heeft men blokken van 18 weken, die weliswaar verlengd kunnen worden, maar dat is wel andere koek. (Koek bij de koffie is er trouwens ook niet meer vandaag de dag.)

Wij hebben meegemaakt, dat de instelling het hele weekend openbleef, omdat er van de bezetting van 69 revalidanten een mannetje of 6 niet naar huis ging. Omdat ze nog niet alleen konden reizen, omdat er thuis geen opvang was óf omdat ze het daar gewoon niet zo gezellig hadden als bij ons! Dus verwarming aan, licht aan, begeleiders, die weekenddiensten draaiden en dus dubbel moesten worden betaald, de kok, die kwam koken voor dat handjevol mensen. Dat er een eind is gekomen aan deze geldverslindende toestanden was meer dan noodzakelijk om de gezondheidszorg betaalbaar te maken, maar gôh, wat was het toch gezellig toen……!