Luisteraars……

Omdat er reclame voor werd gemaakt en soms luisteren we daar wél naar, hebben we een afspraak gemaakt bij de firma Schoonenberg. We hadden namelijk het idee, dat het gehoor van mijn echtgenoot niet helemaal meer was wat het moet zijn. In zijn geval, vanwege zijn gebrek aan zicht, best belangrijk. ’t Is net Europa.

Toen we vanmorgen keurig op tijd arriveerden was het eerste, dat de mevrouw achter de balie tegen ons zei, rommelend met allerlei papieren : “Even wachten, ik moet eerst dit afmaken, anders kom ik in de war!”. Nou, dat wilden we niet op ons geweten hebben dus we wachtten. (Ik moest trouwens wel even denken aan die ergerlijke man van : “Al onze medewerkers zijn in gesprek”!) Toen ze haar zaken had geregeld mochten we vertellen waarvoor we kwamen en toen “mochten” we weer wachten.

Onderwijl hielp ze andere klanten, klanten op leeftijd, die batterijtjes kwamen halen voor hun gehoorapparaat. Ze wás al niet het zonnetje in huis, maar tegen die mensen deed ze alsof het kleuters waren. Wat een arrogante chagrijn, zeg! Zou dat het effect zijn van het dagelijks werken voor mensen, die voor het merendeel niet meer de jongsten zijn? Dan moet ze snel van baan veranderen.

Toen de audicien tijd voor ons had bleek die vandaag voor het eerst te zijn. Ze moest van alles zoeken en het batterijtje van haar “oorkijker” was leeg. Dat kan natuurlijk gebeuren. Ze was bijzonder aardig en behulpzaam verder. Bovendien bleek, dat mijn man een zodanig minimaal gehoorverlies heeft, dat er niets aan hoeft te gebeuren. “Kom over een jaar of drie nog maar eens terug!”, zei ze.

Ik dácht ’t al: Oost-Indisch doof, die man. Hoort wat ie wil horen. Nou ja, in ieder geval is niet horen én zien ‘m vergaan……..