 |
Mijn echtvriend is een spontane man. Dat is een leuke eigenschap, maar soms ook ergerlijk. Het is als vrouw van een dergelijk spontaan figuur moeilijk om hem in bedwang te houden als hij midden in de Apeldoornse Hoofdstraat zegt: “Zullen we even huppelen?”. Dan heeft hij het naar z’n zin en dat moet er dan even uit. Ik vind dan dat hij dat maar anders moet uiten en in ieder geval niet mij er bij moet betrekken. Ik ben daar te oud voor. Hij ook, maar hem kan ’t niet schelen.
Bij concerten is hij na afloop soms zo enthousiast over de uitvoering, dat hij zijn applaus het liefst zou begeleiden met een krachtig “bravo!” of zoiets. Dat hoor je via de radio nog wel eens als ze iets uitzenden vanuit zuidelijke regio’s, omdat het daar heel gewoon is. Vooral bij opera’s! Hij weet van mij, dat ik dat niet zo leuk vind dus heeft hij zijn reactie al wat teruggedraaid, maar eigenlijk is dat zot. Van mij dan. Dat ik hem daartoe aanzet, omdat ik het te opvallend vind.
We waren in de jaren zeventig eens bij een optreden van Miel Cools. In die tijd een populaire luisterliedjeszanger. Hij is nog ouder dan wij dus het is “ouwe hap”, hoor! Wie kent hem nog?
 |
Niet veel mensen, denk ik. Maar enfin, we zaten op de voorste rij van de Groningse Schouwburg. We hadden in die dagen weinig geld dus Miel zal het wel waard geweest zijn. Mijn man vond het een geweldige voorstelling en applaudisseerde na elk nummer erg enthousiast. Miel had dat snel in de gaten en “speelde” een beetje op hem. Liep steeds zijn kant op en keek dan naar ‘m. Dat mijn man hém niet zag vanwege zijn blindheid viel niet op, het was gewoon erg leuk, die interactie. Als ik hem toen meteen had verteld over dat “oogcontact” had ie zich misschien ingehouden en dat was niet leuk geweest. Dat vertellen deed ik dus pas na afloop van de voorstelling! Ik hield me bij die gelegenheid dus in.
Spontane opwellingen zijn leuk. Niet altijd en zeker niet bij iedereen, want ze pakken wel eens verkeerd uit. Maar meisje Webkim moet vooral onder die spetterende fontein doorlopen, net als haar buurkinderen. Tuttige vrouwen, die niet willen huppelen, dat zijn de enigen die dat niet doen……..
CasaSpider
juli 30, 2004 at 8:01pmOogcontact met een blinde… inderdaad heel bijzonder!
Miel Cools, Miel Cools… neen, die ken ik echt niet! Is hij uit de tijd van de Carmina Burana?
els
juli 30, 2004 at 11:11pmNou, de Carmina Burana werd bij mijn weten door Carl Orff in 1937 op noten gezet en Miels Cools werd in ’35 geboren, dus in zoverre is hij wel uit die tijd. Maar het was een leuke Belg, die het hier in Nederland in de jaren zeventig goed deed. Een soort Boudewijn de Groot eigenlijk….
els
juli 30, 2004 at 11:13pm…en je bent ook gewoon te jong om ‘m te kennen!:-)
Hansje
juli 31, 2004 at 12:29amJa, Miel Cools ken ik nog wel – en tóch huppel ik nog wel eens. 🙂 Spontaan zijn is op íedere leeftijd leuk!
els
juli 31, 2004 at 1:43pm‘k Las net je stukje over “leeftijd”, Hansje! En ik ben het helemaal met je eens. Leeftijd heeft niks met leeftijd te maken.
jan
juli 31, 2004 at 7:24pmmijn vrouw zingt opera en ik doe haar ook nu nog geen groter plezier dan brava/bravo als ze na de voorstelling uit de coulissen komt om haar applaus te halen. gelukkig is het altijd een brava waard, want dan hoef ik mezelf geen geweld aan te doen. dat roepen is ook in nederland nog steeds gangbaar
M.TH.Mondelaers
augustus 8, 2004 at 11:47amHallo,
Miel Cools ken ik nog heel goed. Hij treedt zelfs nog regelmatig op. Ik ga er vaak naar luisteren en ik herken Miel volledig in jouw verhaal. Hij speelt nog altijd graag in op enthousiast publiek.
Ik geniet nog altijd van hem, al heb ik hem al dikwijls gehoord. Elk optreden is anders door zijn grote voeling met het publiek.
Groetjes.
M.Thérèse.