Neneh raakt, zo vertelt ze, per auto rijdend van afspraak naar afspraak voor haar werk, gemixt met de fietsers van de Drentse Rijwielvierdaagse. Een evenement, dat al heel lang bestaat. In de tijd, dat wij in Groningen woonden, had ik een echtgenoot (ja, dezelfde als vandaag) die allerlei sporten beoefende. Aan het “uitproberen” was eigenlijk, want behept met een visuele beperking, wilde hij wel eens weten wat er ondanks dat nog mogelijk was.
Dus heeft hij een poosje geroeid, een tijdje paard gereden, een blauwe maandag hard gelopen en dus samen met een náást hem rijdende maat, die hem soms even aan zijn schouder bijstuurde of waarschuwde voor de scherpe bochten, gefietst op een racefiets. En zo deden ze ook mee aan, jawel, de Drentse Rijwielvierdaagse!
We hadden toen vier kinderen in jeugdige leeftijden dus moeder bleef thuis. Ik vind dat nu ’n beetje lijdzaam klinken, maar zo was het nu eenmaal geregeld in die tijd en het handigst. Ik vond het niet erg, want ik gunde ‘m zijn sportieve plezier. Terzijde: ‘k ben wel eens jaloers geweest op de leuke studie, die hij deed naast z’n volledige baan en dat voor ons aller toekomst, hoor, laten we wel wezen! Maar dat kriebelde weleens, mag je best weten!
Maar…de Drentse Rijwielvierdaagse kwam op de radio! Een reportage! Mijn man belde op: “Zet de radio aan! Ik ben geïnterviewd! Het wordt zo uitgezonden!”. En ja, hoor! Zo’n keurig sprekende reporter: “Ik ben thans in gesprek met een visueel gehandicapte deelnemer uit Groningen. En meneer, vindt u dit een geschikt evenement voor andere blinden om aan mee te doen?”. Want daar ging het natuurlijk om, hè, fietsers genoeg daar, maar een blinde in het wild, dat was iets bijzonders.
En daar klonk pappie door de ether, heel ontspannen en losjes, maar toch zenuwachtig, maar dat hoorden alleen wij natuurlijk: “Jazeker, zonder meer!”. Die uitdrukking gebruikte hij nóóit: “zonder meer”! Nou, verder bla, bla, bla, wat hij nog meer zei weet ik niet meer en het duurde natuurlijk ook maar een halve minuut, maar toch. De Drentse Rijwielvierdaagse zal voor altijd verbonden blijven met het radio-optreden van ons vader……..
Hansje
juli 14, 2004 at 8:49pmEn zo’n herinnering komt natuurlijk ieder jaar terug!
Het klinkt altijd zo bijzonder, een radio-interview. Maar meestal is het binnen twee minuten afgelopen en heb je nauwelijks iets kunnen vertellen…
Neneh
juli 17, 2004 at 10:37amJe beschrijft twee dingen…. en ik zucht toch eens diep. Natuurlijk staat die herinnering in je geheugen gegrift…. je was thuis met de kinderen, zo ging dat toen…
Els….. ik prijs me echt gelukkig dat ik, die eerst ook in zo’n leven verstrikt zat, toch de kans heb gekregen en genomen om een ‘eigen’ leven op poten te zetten….. ik was namelijk ook wel eens jaloers op het leven en de vrijheden van mijn man, terwijl hij dan zei dat ik pas vrijheden had…… (dus niet!!!!)
Wij zijn ook (nog steeds) gelukkig getrouwd hoor…. het werkt heus…. maar het is investeren in elkaar!
Die fietsvierdaagse is weer voorbij, ik heb meer met ze meegeleefd dan andere jaren. Toch hadden ze hier overdag redelijk weer en de middag en nacht was vreselijk nat……
Ze zwaaiden: ‘tot volgend jaar’
els
juli 18, 2004 at 12:46pmMet mij is het ook helemaal goed gekomen, hoor! Mijn beschrijving was een momentopname van hoe het ging in die tijd, die ik overigens ook weer niet had willen missen! Mijn dochters doen het weer anders, maar zeker niet verkeerd!En nu vinden we het leuk om zo nu en dan “vangnet” te zijn als oma en opa.