Krappe kraplap……

Bij Cockie las ik over haar avonturen op Marken. Nou, die heb ik ook beleefd, hoor! We hadden vroeger bij mijn ouders thuis een meisje, dat mijn moeder hielp in de huishouding. Ze heette Jannetje Uitdam en kwam van Marken. Ze reisde elke dag met een bootje, want er was nog geen dijk, van Marken naar een steiger bij het Centraal Station in Amsterdam en stapte dan op de tram naar ons in Oost.

Ze was helemaal in klederdracht en wij vonden dat wat onhandig, maar wel prachtig. Mijn jongste zusje was toen een jaar of drie en die heeft ze eens helemaal aangekleed met een meegebracht Marker costuumpje van háár zusje. Het leek wel een pop. Ergens moeten er nog foto’s zijn.

’s Winters, als de Gouwzee dicht lag, reed ze op de schaats naar Monnickendam en ging vandaar verder. Hartstikke stoer vonden we dat. Ik ben ook eens een weekend met haar mee geweest naar huis. Gelogeerd in zo’n huis op palen. Ze woonde op de Kerkbuurt. In dat weekend hebben ze mij ook in zo’n dracht gehesen. Er was echter een probleem: de kraplap. Marker klederdrachtmeisjes zijn plat van voren en Amsterdamse meisjes niet. Die kraplap moest over de borstpartij en er zijn heel wat spelden aan te pas gekomen en nog liep ik behoorlijk in de gaten.

Want het zondagse vertier was lopen langs de dijk, de jongens en meisjes loerend naar elkaar. Ik was ’n jaar of vijftien en ik vond het best eng. Er was een Hervormd looprondje en een Gereformeerd. Twee keer naar de kerk en verder was er niks te doen.

Sijtje Boes was in die tijd de koningin van het eiland met haar souvenirwinkel. Er werd over haar gesproken, want ze had centen en sprak Engels. De grootste wens van Jannetje was om “in burger” te mogen, maar in de tijd dat ze bij ons was mocht ze dat niet van thuis. Marken…’t kwam weer helemaal terug bij het zien van Cockie’s foto’s. Maar jeetje, er is wel meer te beleven zo te zien……!