 |
Toen mijn opa in de jaren vijftig hoorde, dat minister Drees gezorgd had voor een ouderdomspensioen voor alle mensen boven de 65, weigerde hij dat. “Ik ga mijn hand niet ophouden!”, zei hij. Zijn nazaten overtuigden hem ervan, dat hij daar als Nederlands burger recht op had, maar hij had er knap veel moeite mee. Mijn opa en oma waren niet rijk dus ze hadden dat geld best nodig en dat was de reden, dat hij er zich op een gegeven moment toch maar overheen heeft gezet. Vanaf toen “trok hij van Drees”. Bovendien hield hij wel van een borrel en dat spul was niet gratis.
Wij zijn zelf nu zo’n beetje op de leeftijd, die mijn opa destijds had en wij krijgen elke maand keurig onze AOW op onze rekening gestort. We hebben jaren betaald voor een aanvullend pensioen, dus we hebben het niet overdreven ruim, maar het is allemaal best te doen. Toch heb ik wel eens het gevoel, dat ik me schuldig moet voelen. Omdat ik vergrijs (onder mijn kleurtje dan, hè!), wat vaker de dokter en de apotheek bezoek en dat we samen met de buren, die ook al van die grijze duiven zijn, bezig zijn de ruif van de algemene voorzieningen leeg te eten. Wat kunnen we nog doen om dat te voorkomen? Ik weet het niet, hoor! De economie steunen misschien.
Ik kreeg tenminste net een mailtje van de firma Neckermann: of ik de troonrede had gehoord? En of ik gezien had, dat er bezuinigd moet worden? Nou, daar wilden ze me wel mee helpen. Met mooie aanbiedingen mét kortingen die er niet om logen! Vanwege de bezuinigingen kwamen ze daarmee!. En door het volgende aan te schaffen kwam het allemaal goed: een digitale camera, een home-cinemasystem, een mp3-speler, een Nokia-telefoon, een personenweegschaal, want we moeten ook op ons gewicht bezuinigen, een printer en een keukenmachine. De laatste met 6 standen en hij is pulserend.
Voorlopig ben ik blij dat we zelf nog pulserende polsen hebben en die zes standen kunnen we nog wel aannemen.(Zitten, staan, lopen en zo , hè! Dat je niet denkt….). Maar ik dacht, toen ik de zoveelste discussie op de televisie zag over de sociale zekerheid, aan mijn opa. Die zich een bedelaar voelde, omdat hij vond, dat hij er niks voor gedaan had, voor dat geld. Hij kwam wel uit een tijd van geen fratsen, dat scheelt…….