 |
Cabaretier Menno Nicolaï vertelt over zijn optreden voor de personeelsvereniging van een school. Hoewel het merendeel van zijn publiek geïnteresseerd was in zijn voorstelling, bleek het barpersoneel de relatieve rust te baat te nemen om de koffiekopjes te gaan afwassen en de minder geïnteresseerden te blijven voorzien van bier. Ondanks de superslechte vleugel die hij tot zijn beschikking had vond hij het een aardig optreden. Dat is knap. Dan heb je eelt op je ziel.
Wij hebben het omgekeerde eens beleefd. We hadden in onze werkzame jaren een cabaretgroepje met collega’s. Dat kan ik iedereen aanraden. Het was leuk om te doen, het versterkt de band, alle grieven en misstanden konden onbekommerd worden verwerkt, want het was cabaret, nietwaar? Voor het leef- en werkklimaat was het zeer gezond. Programma’s werden meestal binnen de instelling uitgevoerd en voor de doelgroep: slechtzienden en blinden. We noemden onszelf “XINIX”, gezien de werkomgeving volkomen legaal. We hadden goede tekstleveranties, een flink aantal muzikale mensen van wisselende samenstelling en er werd goed gearticuleerd gezongen. Belangrijk bij een publiek als het onze. Ik mocht de pianobegeleiding doen.
Nu hadden we eens een cliënt, die een bedrijf had dat hij, ondanks zijn blindheid (en door onze kwaliteit als revalidatiecentrum natuurlijk!)uitstekend leidde. Hij had ons optreden een keer gehoord en was enthousiast. Zo enthousiast, dat, toen hij een nieuw bedrijf opende, hij ons uitnodigde om ons programma te komen uitvoeren op zijn receptie. We voelden ons vereerd. Echte artiesten!
Wij gingen dus met het instellingsbusje, de attributen (erg veel heb je er daar niet van nodig als je meestal voor blinden optreedt)op weg naar een plaats ergens bij Nijmegen, geloof ik. Toen we er aankwamen bleek de verbouwing nog niet klaar. Men had zeilen gehangen voor de gaten die nog in het gebouw zaten en daardoor hadden we geen kleedruimte of zoiets en moest een en ander in een hoek van de zaal achter een geïmproviseerd scherm gebeuren. Ik vreesde het ergste voor de piano die er stond. Maar dat wás me toch een goeie! Fantastisch!
De mensen druppelden binnen, zoals dat bij een receptie gaat en na een poosje werd er aandacht gevraagd voor onze kunsten. Ook daar vreesden we het ergste voor, want een receptie: hapje, drankje, praatje hier, effe zitten daar, zo gaat dat toch? Maar nee, toen we begonnen hadden we direct de aandacht! Iedereen ging zitten, de obers slopen door de zaal en we konden ons ei helemaal kwijt! Het was enig. We zijn gefilmd, gefotografeerd en de directeur werd gecomplimenteerd met de verrassing, die hij zijn relaties had geboden. Wat wil een artiest nog meer? Nou ja, interesse en respect voor wat je brengt, maar dat geldt niet alleen voor cabaretgroepjes…….