Grensconflictjes……

Op wat kleine rimpelingen na hebben we met onze kinderen eigenlijk weinig opvoedkundige problemen gehad. Hoe dat komt weet ik niet. Wij zijn geen superouders en we hebben geen superkinderen. Eigenlijk zijn we allemaal een beetje gemakzuchtig, geloof ik, en had er best wat meer vuurwerk in gemogen, hoewel….we hadden geen zin om ergens veel drukte over te maken. Even praten of, en dat heb ik wel eens eerder verteld, je grieven in het wc-schrift schrijven (dat lag en ligt nog steeds in een mandje, dat in het toilet staat. We zijn inmiddels aan deel 22 of zo).

Maar onze kleinzoons denken er heden te dage heel anders over. De oudste, met wie ik zaterdag aan tafel een spelletje aan het doen was (Nijntje aan Zee!) kon het niet verkroppen, dat oma aan de winnende hand was. Hij deed niet meer mee. Hij was boos. Ondanks aansporingen van zijn ouders, voor wie dit kennelijk een nog onbekend trekje in hun zoon was, kon oma de boom in. Hij is goed in spelletjes dus hij wint meestal. Willen winnen is geen slechte eigenschap, maar dan moet ie maar topsporter worden of zo, dan heeft hij in ieder geval geen last van bijdehante oma’s.

De andere kleinzoon, die vanmiddag met zijn ouders en zijn broer even gelukkig nieuwjaar kwam wensen, had na een chocoladekoekje zo’n vieze toet, dat we hem even moesten aandweilen met een keukenrolpapiertje. Zijn handen kon ie zélf doen, zei hij. Vervolgens weigerde hij om het papiertje even weg te gooien in de pedaalemmer. “Moet jij doen!”, zei hij tegen z’n moeder. Die dat uiteraard niet deed. Hij vertikte het echt en na wat gesteggel kwamen we tot een compromis. Ik deed het deksel open en hij gooide het papier alsnog weg. Je moet wat om er samen uit te komen. Zolang hij nog niet schrijven kan moeten we nog even aan de bak.

En maar veel naar “Schatjes” kijken, het opvoedkundige programma van de EO……