Complimentjes……

Bij onze krant zit regelmatig een bijlage-katern, dat de ene keer over reizen gaat, dan weer over auto’s en soms, zoals vandaag, over gezondheid. Hoe het komt, dat een nieuw pilletje werkt en bij wie dan niet en waarom dat is, interessante medische onderzoeken, uitleg over enge ziektes, nou, en als je ’n dagje ouder wordt wil je dat allemaal wel weten. Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Nee, dat is maar gekkigheid, hoor, maar interessant vind ik het wel. Vanmorgen stond er een artikel in over het ontvangen en geven van complimenten. Dat is namelijk belangrijk in een mensenleven. En het één schijnt net zo moeilijk te zijn als het andere.

Ik herinner me tenminste, dat mijn moeder, als ze een complimentje kreeg over een jurk of zo, áltijd zei: “O, maar die is al zo oud!”. Of ze noemde de spotprijs waarvoor ze hem had aangeschaft. Soms ook nog met de winkel erbij . Ik weet wel, dat ik me daar altijd vreselijk aan ergerde. Net of het niet mocht, dat ze iets leuks had.

Als je er op let: meer mensen hebben dat. Vrouwen vaker dan mannen. En vrouwen geven vaak complimentjes over het uiterlijk van een andere vrouw in de hoop er ook een terug te krijgen. “O, kind, dat shirtje staat je énig!”. “Ja maar, ik vind jouw jasje ook zó gaaf!”. Ze liegen er daarbij lustig op los, want ze zouden niet dóód gevonden willen worden in elkaars kleren. Volgens die onderzoekers uit dat artikel dus, hè!

Mannen doen het weer anders. “Jan, dat heb je handig gedaan!”, zegt Kees. “Zonder jou was het me niet gelukt, kerel!”, antwoordt Jan dan. Mannen stellen zichzelf naast de ander, vooral op gelijk niveau, en drinken daarna samen een biertje.

Ik krijg van mijn man ook wel eens een complimentje, hoor. Dan zegt ie: “Als ik jou toch niet had!”, waarop mijn vaste antwoord is: “Dan had je een ander”, want ach, wij weten nu zo zoetjesaan wel wat we aan mekaar hebben……..