Joep……

Ooit gehoord van een grafkater? Het woord op zich roept wellicht diverse associaties op, maar in dit verhaal moet je het gewoon letterlijk nemen. Joep, zo heet de grafkater, leeft namelijk op de begraafplaats Zorgvlied in Amsterdam, in het gedeelte dat De Boschtuyn heet. Daar ligt hij regelmatig te zonnen op de marmeren grafstenen en dient dan zuiver als decoratie. “Hier rust kater Joep , maar dan anders”, stond er in het verhaal van Els Quaegebeur, dat ik over hem las.

Hij is een jaar of vijf geleden komen aanwandelen daar, broodmager. Eén van de hoveniers van de begraafplaats heeft ‘m te eten gegeven, hij vangt zo nu en dan een muis, een vogel, zelfs wel eens een konijn of eekhoorn als aanvulling op het menu en ziet er nu dus zeer weldoorvoed uit. Hij heeft ’t bijzonder naar z’n zin.

Hij is alleen wat slordig met de tafel afruimen, want hij laat half afgekloven resten van zijn maaltijd liggen tussen de zerken en op de grindpaden. Daar zijn wel wat klachten over gekomen, maar de hoveniers van Zorgvlied zeggen:
” Ach, een lijk meer of minder maakt hier toch niet uit?”. Dat vind ik wel Amsterdamse humor eigenlijk.

Nu gaat de tuinman, die hem het meest verzorgd heeft, met pensioen en hij wil Joep meenemen. Dat vinden veel mensen jammer, want de beheerder wil geen nieuwe kat. Ik kan me voorstellen, dat bezoekers het jammer vinden dat Joep verdwijnt, een kat heeft iets troostrijks. Dat weet ik uit ervaring. Ze voelen wanneer dat nodig is.

Laatst was er een uitvaart daar, vertelde iemand, Joep kwam aanlopen en nam plaats boven op de kist. Toen bleek, dat de overledene zijn hele leven idolaat van katten was geweest. De begrafenisgangers vonden het zeer treffend en waren ontroerd. Joep heeft gewoon gevoel voor drama. Dat kan hij zich natuurlijk ook veroorloven met négen levens, maar ze zullen op Zorgvlied moeten wennen aan leven en dood zonder grafkater………