Een cranberry-tripje……

Terschelling is een mooi eiland. Onze Zwitserse vrienden, die we daar bezochten, komen eigenlijk alleen maar naar deze plek om de Hollandse luchten te zien, die ze in Zwitserland zo missen. Ze hebben hun hart kunnen ophalen, we hebben alle kleuren gehad, toen we er waren. Van loodgrijs via helder blauw tot rozerood aan toe. Woeste wolkenpartijen ook.

Ze houden van fikse wandelingen, dat komt van die bergen daar, wij hebben ons aangepast en weten weer hoe het voelt, want dat was lang geleden. Die paar boswandelingen van ons per jaar stellen niks voor. Dwars door de duinen en dan langs het strand lopen met windkracht 8 tégen is je meten met de oerkrachten. Dan is het terug met diezelfde wind mee een makkie. We hebben constant het gevoel gehad helemaal wég te zijn, in een soort buitenland zelfs.

Eilanders zijn ook aparte mensen. Iedereen groet daar nog, in het hoogseizoen misschien iets teveel werk, maar nu deden ze het wel, in de winkels en restaurants is er tijd voor een grapje en een praatje, de bediening is heel relaxed, heel gezellig. De dorpjes zijn leuk, de winkeltjes ook, zelfs nu er minder gasten op het eiland zijn is er niets gesloten. De tijd heeft er niet stilgestaan, maar het water lijkt toch iets tegen te houden. Je zit op een eiland. Als je met de boot mee wil moet je zorgen dat je die haalt, dat is je enige zorg. Als je ‘m mist, jammer dan, er komt wel een volgende. Desnoods morgen.

Je komt er van bij. Eigenlijk zouden overspannen mensen een poosje naar een waddeneiland voorgeschreven moeten krijgen en dan bij voorkeur naar Terschelling, vind ik. En dan betaald door het ziekenfonds of, weet ik veel, door wat er na januari voor ons geregeld wordt. Dat scheelt een hoop therapie en pillen, dat geef ik je op een briefje.

Maar dan wel zonder auto, want we hebben langs het strand van die yuppen-karren gezien, die niks anders deden dan van oost naar west langs de vloedlijn rijden. Heen en weer. Voor het Dakar-gevoel zeker. Ik kan me er niks anders bij voorstellen en zand is er genoeg. Ze lieten diepe bandensporen achter, maar die haalt de zee wel weer weg en dan is het strand weer maagdelijk als bij versgevallen sneeuw. En die 4-wheel-drives gaan wel weer op de boot, terug naar de stress.

Wij hebben in ieder geval een paar heerlijke dagen gehad. In een leuk huis, met leuke mensen, lekkere wijn, heerlijk gegeten, spelletjes gedaan, gepuzzeld, gelezen, muziek geluisterd, de wind om het huis en hagel tegen de ramen. En weer helemaal bijgepraat. Als je elkaar een tijd niet hebt gezien de draad gewoon weer oppakkend, waar je de vorige keer bent gebleven. Vertrouwd, omdat je elkaars volwassen kinderen nog als kleuters hebt gezien. Want zulke vrienden zijn het. Van die mensen die je niet drie keer in de week hoeft te zien om te weten, dat het goed zit……..