Nu weet ik ’t zeker: ik ben een provinciaal……

De leuzen van het Amsterdamse wapen heb ik vandaag helemaal waar gemaakt. We hadden namelijk iets zwaars weg te brengen in Amsterdam. Daar komen we niet zo vaak en al helemaal niet met de auto.

Ik ben in Amsterdam geboren, ben er kleuter, lager en middelbaar naar school geweest, heb het dus op de fiets in alle windstreken doorkruist en in grote lijnen herken ik het nog, maar verkeerstechnisch snap ik er niet veel meer van. Ik lig er helemaal uit. We moesten zijn in Oud-Zuid. Maar er zijn overal zoveel opbrekingen, omleidingen en straten, waar ik vroeger gewoon in mocht en nu niet meer, dat er van de route, die onze navigatie-Truus uitstippelde en van de weg, die ik als geboren Amsterdammer zelf wel dacht te weten, geen moer terecht kwam.

Ik heb dus vastberaden banen bereden, die uitsluitend voor bussen en taxi’s bestemd waren en zeker niet voor mij, heb heldhaftig trams ontweken, echt heel barmhartig gedaan tegen mensen, die gewoon overstaken terwijl mijn licht groen was en voor alles was ik verschrikkelijk blij, dat het zondag was en geen, ongetwijfeld hectische, doordeweekse grotestadsverkeersdag. Als de Amsterdamse dienders een beetje alert waren geweest hadden ze vandaag goud kunnen verdienen aan mijn bekeuringen.

En natuurlijk zijn we er wel gekomen, hebben zélfs een plek gevonden om onze auto neer te zetten, al was dat bepaald niet voor de deur waar we moesten zijn, zodat we ons een breuk hebben gesjouwd aan het zwaars dat we moesten afleveren. We hebben, als toetje, op de terugweg ook nog heerlijk in de file gezeten. Geweldig om mee te maken. Ik kan er weer járen tegen……