 |
Dichtbij, in onze naaste familiekring, is iemand veel te jong overleden aan een strijd, die niet was te winnen. Dan weten tegenwoordig heel veel mensen waar je het over hebt. Voor ons was het nog nooit zó dichtbij. Ondanks dat ik wist, dat die strijd ging eindigen in verlies, vind ik het zo moeilijk te begrijpen en heb ik er eigenlijk alleen vrede mee, omdat óverlijden een eind maakt aan lijden.
Maar wat gebeurt er nou verder? Met de ongelooflijke geestelijke rijkdom, de kennis, de liefde en de ervaring van iemand, die je zo nastaat? Dat kan toch allemaal niet zomaar wég zijn? En ik dacht altijd, dat ik daar wel een gezond idee over had opgebouwd, maar nu……..
cockie
januari 23, 2006 at 6:31pmSterkte Els.
http://www./
december 30, 2016 at 12:52pmGee willikers, that’s such a great post!
http://www./
december 30, 2016 at 5:30pmIn the page 19 of Google Apps Directory Sync administration guide, I found the following note:"For Active Directory and Lotus Notes, the default password field isuserPassword. This field is a binary and cannot be used… "¿Do you know other way for synchronize the Active Directory Password? Someone help me!
Brillie
januari 23, 2006 at 11:59pmIeder mens laat een spoor achter van zijn of haar leven. Niet iedereen weet gelijk waar ik het dan over heb. Maar toch is het zo. Immers nu is er al een spoor bij jou aangekomen. Je schrijft er over.
Sterkte.
smile
januari 25, 2006 at 2:23pmHeel veel sterkte!
Hansje
januari 25, 2006 at 9:04pmSterkte.
In de VPRO-serie ‘Een schitterend ongeluk’ hoorde ik ooit een theorie over een ‘gemeenschappelijk bewustzijn’ – een onzichtbare, ontastbare ‘plaats’ in het grote geheel waar alle gedachten en ideeën samenkwamen en zich verzamelden als een gemeenschappelijk bron waaruit nieuwe generaties putten. Eindeloos gevoed door onze voorgangers, onszelf en onze nakomelingen – en eindeloos voedend.
Dat vond ik een heel troostrijke gedachte.
Sophie
januari 26, 2006 at 12:42pmIk begrijp volkomen wat je voelt. Ik heb zelf mijn man verloren (op 47-jarige leeftijd)nu 10 jaar geleden. Een troost is er voor mij steeds geweest, ik voel nog steeds zijn aanwezigheid om mij heen. Dat vinden sommige mensen wazig gepraat, maar ik heb er veel baat bij. Niet alles verdwijnt na het overlijden van een dierbaar iemand. Anders kan ik het niet verwoorden.
elisa
januari 26, 2006 at 10:20pmDe tastbare dingen verdwijnen maar de geliefde persoon blijft in hart en herinneringen. Ik verloor vorig jaar een schoondochter. De grootste waarde die ze voor me had was dat ik haar mocht kennen.
Heel veel sterkte.