‘k Heb ’n beetje de februariblues, geloof ik. De eerste twee maanden van het jaar duren me altijd wel wat lang, maar ik heb er dit jaar last van. En ik kan niet zeggen, waar het nou precies van komt, eigenlijk van alles bij elkaar. Het gaat weer over, dat weet ik ook wel, maar het weer is ook zo niksig. Daar komt ’t ook van.

We zijn wel van alles aan het doen, hoor. De badkamer raakt al aardig “aangekleed”, maar je hebt durf nodig om in een gloednieuw betegelde muur te gaan boren omdat je zo nodig een medicijnkastje moet ophangen. Ik stelde het alsmaar uit en gelukkig heeft vandaag iemand anders het gedaan! Want ik vond het eng. Ook nog een spiegel opgehangen met speciale spiegellijm, dat moest ook nog.

Ik heb ook nog iets zelf gedaan. Omdat onze overburen een dakkapel hebben laten bouwen hebben we ineens inkijk in de badkamer. Ja, over mij kijken ze wel heen, ik ben nogal klein, maar andere personen in ons huis denken een bron van decadent vermaak te zijn. Nou, daar is glasfolie voor, en ook nog heel toepasselijk met waterdruppeltjesmotief, dat je op het raam kunt plakken. En dat heb ik vanmiddag staan doen. Geen inkijk meer. Ook geen uitkijk, dat is dan weer de andere kant van het verhaal, maar zo rommel ik dan maar wat aan. Onderwijl hevig verlangend naar de lente, want verder heb ik weinig te melden……..

Toen we gisteren dat vloerkleed aan het uitzoeken waren, was er ook een groepje van drie medewerksters van een tehuis voor verstandelijk beperkten met een stel bewoners spullen aan het kopen voor hun kamers of zo. Lampen, vazen, kaarsen, vlinders, kussentjes en kleedjes, van alles wat. Het kan natuurlijk ook voor een algemene ruimte zijn geweest, in ieder geval was er iets “op te leuken”.

Die bewoners zaten allemaal in een rolstoel en waren zwaar geestelijk gehandicapt. Eén meisje stootte telkens een soort loeigeluid uit, waar de begeleidsters kennelijk aan gewend waren, want ze hoorden er professioneel overheen en praatten gewoon door. De andere bewoners hingen wezenloos achterover in hun rolstoel, die vrolijk beplakt was met plaatjes van Winnie the Pooh, de Teletubbies en Donald Duck. De leidsters praatten over de aankopen met hun cliënten, hoewel die niet reageerden. Niet merkbaar voor ons tenminste.

En toen kwamen ze bij de kassa ook nog geld tekort. Eén van hen moest privé bijpinnen. Maar mensen, wat heb ik een respect voor die meiden. Want ik geef het je te doen: eerst moeten je klanten warm worden aangekleed, voordat je met ze de deur uit kunt, want een longontsteking heb je als kasplant maar zo te pakken, dan al die rolstoelen in het instellingsbusje stouwen, de boodschappen doen, waarbij je hoopt dat je mensen iets meekrijgen van die buitenwereld en dan vrolijk bijpassen als al die leuke spullen voor hun woonomgeving ook nog eens teveel blijken te kosten.

Ik weet wel: het is hun werk en dat tekort kunnen ze gewoon declareren, maar ik zag op deze drukke middag bij Leen Bakker heel veel mensen met een láng lontje bij de kassa. Wachten was eens ’n keer géén bezwaar en het respect voor het werk van die begeleidsters lag op de diverse gezichten. Gelukkig zat er wel mooi 50% korting op de uitverkoopvazen en daar hadden ze niet op gerekend! Zorgtoeslag……..

Het werkkamertje boven van mijn man is, om eerlijk te zijn, een verzamelplaats van spulletjes, die nog een plaats moeten krijgen elders in huis, alleen weten we nog even niet of dat eigenlijk wel moet en waar dan precies. Er staan kledingkasten, hij heeft er zijn gereedschap, zijn muziekinstrumenten, zijn fitnesstoestel en o ja, ook zijn computer met aanverwante apparatuur.

In veel huizen hier in de buurt is dat kamertje voor de pasgeboren baby, maar die tijden hebben wij dus gehad. Bij ons ziet het er erg ijverig uit, dat kamertje. Maar eigenlijk zou er eens ’n keer nieuwe vloerbedekking in moeten, want de sporen van al die ijver zijn wel te zien. Maar dan moet al de troep, die er staat, er eerst uit. Als je met de spullen moet gaan sjouwen dan heet het ineens “troep”, leuk is dat, hè?

Nou, wat hebben wij dus gedaan vanmiddag ter voorkoming van dat gesjouw? Wij hebben bij Leen Bakker (of is het nou Leenbakker, dat weet ik nooit) heel goedkoop een alleraardigst vloerkleed gekocht! Op het etiket staat “made in Holland”, zodat ik me geen zorgen hoef te maken over knopende kindervingertjes in India. En het bedekt koninklijk alle sleetse ongerechtigheden, waaraan een mens zich zou kunnen ergeren. Ta-dá! De grote camouflagetruc! Ti-Ta-Tovenaar is d’r niks bij……..