Hoe vertel ik het mijn man….?

Al heb je nog zo’n goeie verhouding met je partner, soms is het handiger om “iets” vertellen even uit te stellen tot het juiste moment. Dat heb je zo wel eens, dat je voelt dat dat beter is. Het heeft niets te maken met oneerlijkheid of stiekemigheid of nou ja, niet zo veel tenminste, maar meer met psychologisch inzicht. Omdat je elkaar zo goed kent. Kwestie van doseren. Met een blinde partner is dat moeilijker. De mijne hoort aan de manier waarop ik mijn voeten veeg of ik hoofdpijn heb. Ik bedoel maar. Gewoon lastig.

Voorbeeldje: in de tijd, dat we er financieel nou niet zo rooskleurig bijzaten, had ik eens ’n paar laarzen gekocht voor mezelf, die er dus eigenlijk niet afkonden. Het leek me beter om dat feit even niet aan de grote klok te hangen. De kinderen waren nog klein dus die zou het niet opvallen.

Maar toen waren we een weekendje op bezoek bij mijn moeder en gingen we weer naar huis. “Kom, jongens, schoenen aan! We gaan”, zei deze moeder en trok haar laarzen aan. “Rits, rits!”. “Wat hoor ik nou?”, sprak blinde pa. En ja, toen moest ik onder grote hilariteit mijn aankoop wel bekennen!

Mijn man haalt het voorval met groot genoegen nog wel eens aan als ik iets hoor over aangeschafte “technische dingetjes”, die telefonisch of via internet zijn betaald en waarvan ik dan niet weet. Of “handeltjes”, die mannen nog wel eens plegen. Nou wil ik dat meestal helemaal niet weten, is niet nodig ook, maar je moet de financiën wel een beetje in de gaten houden tegenwoordig. Daar hoef je niet per se blind voor te zijn, hoor! Kwestie van inzicht in de psyche van je vrouw…….