Toen ik van de week even in het ziekenhuis moest zijn bleek, dat ik een nieuw identiteitskaartje moest laten maken. Het oude ponsplaatje is afgeschaft, ik heb nu een persoonlijke streepjescode. Net als het pakje boter in de super. Het voelt niet anders, maar het is weer een stukje Big Brother.
Ik moest even wachten bij de balie waar een en ander geregeld moest worden. Voor mij was een Turkse grootvader met zijn kleindochter aan de beurt. De man begreep niets van wat de baliemedewerkster zei en de kleindochter van hooguit vijf, die zo klein was, dat ze een stapje achteruit moest doen om die mevrouw te kunnen aankijken, moest als tolk dienen. Dat ging haar geroutineerd af en eigenlijk werd alles door die kruimel geregeld. Ze moesten naar de kinderarts dus ze was nog zelf de patient ook.
Opa legde zijn hand op het hoofdje van zijn kleinkind en glimlachte naar haar. Wat de liefde betreft zat het helemaal goed, maar het had toch iets triestigs eigenlijk. Zo’n kleine hummel in dat grote ziekenhuis met een opa die zich qua Nederlands zelfs niet een klein beetje kon redden, want hij snapte er echt niks van. Verdorie, heeft ma Verdonk toch wel gelijk met haar integratie-Nederlands……
cockie
april 27, 2006 at 6:33pmDie ouwe Turkse opa’s stralen altijd zo’n rust uit.
Irene
april 27, 2006 at 9:34pmDie oude man was pas een week in Nederland, of alleen een maandje op bezoek. Hij was de enige die tijd had om met kleindochter naar het ziekenhuis te gaan want pa en ma zijn zo geïntegreerd, die werken allebei. Broertjes en zusjes zitten op school, het hoogbegaafdeninstituut en de universiteit, die konden zich ook niet vrij maken.
Als je nog eens wat redenen wilt hebben waarom Verdonk ergens geen gelijk in heeft, dan bedenk ik die zo hoor. Roept u maar.
Verder vind ik het een goede zaak hoor, als buitenlanders die langer in een bepaald land denken te blijven, er de taal van leren. Dat heb ik zelf ook gedaan, ik kan het iedereen aanraden.
els
april 27, 2006 at 10:48pm@Irene:Uiteraard ken ik de omstandigheden niet en kan het inderdaad wel zo zijn dat opa de enige was, die even mee kon naar het ziekenhuis. Maar als pa en ma zo ge-integreerd zijn kunnen ze, net als autochtone vaders en moeders, best vrij nemen of krijgen om een kind bij zo iets ingrijpends als een ziekenhuisbezoek te begeleiden. Ik vond het zielig voor dat kleine meisje. Verdonk kan voor mij overigens ook de boom in, hoor. Ik hoef daar verder geen redenen voor!
Smile
april 28, 2006 at 8:48pmMijn ponsplaatje hadden ze de laatste keer gehouden maar toen ik afgelopen week in het ziekenhuis moest zijn, was ik dat natuurlijk al lang vergeten. Dus ik naar de balie met het verhaal dat ik mijn plaatje kwijt was. En toen kreeg ik ook zo’n streepjescode. Maar of dat nou meer Big Brother is dan een ponskaartje? Ik weet het niet, ik heb nog steeds hetzelfde nummer.
Het lijkt me vreselijk in een land te wonen waar je niets van de taal begrijpt. Dat wil je toch zelf leren, denk ik dan? Zo snel mogelijk. Maar ja, waarschijnlijk zit niet iedereen zo in elkaar…