Omweg….

Nou, zeg, ik weet eindelijk hoe ik op mijn eigenste weblog moet werken via een vreemde computer. Zo erg vreemd is ie nou ook weer niet, want hij is van mijn eigenste echtvriend. Dus moet ik wat uitschakelen, dat ik niet nodig heb en hij wel, zoals bijvoorbeeld de brailleleesregel en aandoen wat hij niet nodig heeft en ik weer wel: de monitor.

Mijn computer is nog steeds ongesteld, maar dat komt goed en op deze manier kan ik me toch redden. Want ik mis het toch, dat bijna dagelijks geleuter! Ik lees jullie allemaal wel, maar het voelt toch wat halfbakken zonder eigen bijdrage, zal ik maar zeggen.

Hoewel ik een halfafgebakken borduurwerk weer “ter hand heb genomen”. Dat heet “Teatime”, een soort collage met theekopjes, krakelingen, lepeltjes, kandij, theezakje, theepot, lieve bloemetjes, ’n theebusje, nou ja, heel romantisch English. Ik ben er indertijd mee opgehouden wegens tijdgebrek en de onafzienbare tijd die het nog ging duren voordat het af zou zijn.

En waarschijnlijk, of eigenlijk is dat wel zeker, wegens het feit, dat ik het, zeker bij avond, niet zo goed meer kon zien. Teveel getuur, waardoor fouten maken op de loer lag. Bij telpatronen werkt dat zo. Ik heb een loupe gekocht. Aan de tafel geklemd een goed hulpmiddel. Soms zit ik ongemerkt toch “naast” de loupe te werken, omdat je steeds in eenzelfde houding moet zitten met zo’n ding en ik ‘m toch niet altijd nodig blijk te hebben. Aan ouderdom met gebreken moet je ook wennen kennelijk.

Ik blijk het leuk te vinden om weer eens iets ambachtelijks te doen, waarbij je geduld op de proef wordt gesteld. (Dat was het trouwens toch al door die stomme computer van mij, met z’n rare kuren!). We gaan van de zomer met vakantie naar Engeland en ik kom zo alvast in de stemming met zo’n “high tea” afbeelding, die nog lang niet af is helaas. Maar het is ook nog lang geen zomer, wat zég ik, nog geeneens lénte…..!