Briefje……

Er is net een schrijven de deur uitgegaan aan de personeelsvereniging van onze oude werkgever. Mijn man, die nog geholpen heeft die personeelsvereniging op te richten, en ik werkten tientallen jaren voor dezelfde baas, een revalidatiecentrum voor visueel beperkten hier in Apeldoorn. Leuk werk, leuke collega’s, tenminste de meeste, leuke werkomgeving zowel binnen als buiten, we hadden niks te mopperen.

Van de personeelsvereniging zijn we lid gebleven, want dat kon, ook toen we al gestopt waren met werken. Gewoon om niet alle banden te verbreken met collega’s met wie we een goede tijd hadden gehad. En in het begin hebben we nog diverse activiteiten bezocht.

Maar er werd gefuseerd, gereorganiseerd, verbouwd, directies wisselden, er kwamen collega’s bij en er gingen collega’s weg en als we, sporadisch, eens op de oude vernieuwde werklocatie rondliepen, kenden we van de tien mensen, die we tegenkwamen er zeker acht niet meer. En dan moesten de wel bekenden gaan uitleggen wie we waren en zo. Dat was niet erg, zo gaat dat nou eenmaal en beweging in een organisatie is niet verkeerd. Dat gebeurde in onze tijd misschien wel te weinig. Andere tijden.

Maar terug in de onze zijn we tot de conclusie gekomen, dat we ons lidmaatschap gaan opzeggen van de personeelsvereniging. We waren laatst bij de begrafenis van een oud-collega en de “reunie” die toen onstond was eigenlijk veel te gezellig. Er is de vereniging wel eens voorgesteld een sectie op te richten voor de letterlijk oud-collega’s, maar dat kwam niet van de grond. Wij doen het dan maar met begrafenissen.

Bovendien zijn de activiteiten, die de jonkies van tegenwoordig organiseren ook niet altijd geschikt voor ons, hoor, dat is het ook natuurlijk. Een “ijs”-feest op een indoorskibaan, wadlopen, survivaltochten al dan niet op de fiets, een banketbakker, die een workshop “chocola” komt geven. Dat is allemaal niks voor ietwat gezette oma’s die op de lijn moeten letten en zich niet meer op glad ijs wagen.

Hetgeen niet wil zeggen, dat ik achter de geraniums zit, hoor! Ik zit alleen even in een ander circuit met de kleinkindertjes en ’n andere tijdsindeling in huis. Maar ‘k ben ook gemakzuchtiger geworden, dat geef ik ruiterlijk toe. Als iets verder dan een paar kilometer weg is neem je al gauw de auto. En vanwege de tijd zou dat niet hoeven. Want dat is het ook: we hoeven niet meer zo nodig en dat is toch ook wel heel erg lekker…….