Heilige ernst…..

De krant had het vandaag over de Sinterklaasgekte, die nú al toeslaat, terwijl de man nog helemaal niet in Nederland is. Dat is ie nooit, maar dat weten wij alleen. Onze oudste kleinzoon heeft ‘geruchten’ gehoord op school. Dat ie niet bestaat. Zijn moeder heeft hem gerustgesteld, want ze wil ‘m nog niet kwijt als gelovige. Dat kan ze nou wel willen, maar de twijfel is gezaaid. Maar het is ’n slim jongetje, die zoon van haar, dus die houdt op zijn beurt z’n moeder nog wel een poosje in de waan.

Maar het grote toneelspel rond Sinterklaas is dus begonnen. Vanavond beginnen ze op de televisie met het Sinterklaasjournaal en dat vind ik ook redelijk vroeg trouwens. Zolang Sinterklaas er nog niet is gaat dat over feiten zoals: ‘Zijn de bruggen wel hoog genoeg om de boot door te laten? Waar moet Sinterklaas straks slapen? Is het Grote Boek eigenlijk wel correct bijgewerkt?’ en meer van dat soort prangende vragen.

Onze kleinzoons weten dat Sint a.s. zaterdag aankomt, maar wij zijn dan met de hele familie van alles aan ’t vieren in Brabant en “hoe moet dat dan met onze schoen?”, vroegen de mannetjes zich af. Mama moet maar even bellen naar het Sinterklaasjournaal, dan kunnen ze even doorgeven waar Sinterklaas moet zijn. Zou ze doen. En met de moderne communicatiemiddelen van tegenwoordig moet dat goed komen.

Ik las in dat Sintartikel in de krant over een moeder die haar kinderen rustig hun schoen liet zetten en die vervolgens leeg liet. Om ze te leren dat er ook wel eens niks in komt. Dat vind ik wel stoer. De prinsjes en prinsesjes zijn zó verwend, dat ze dat niet verwachten. En verwende kinderen kennen geen grenzen, zei een pedagogische mevrouw in dat krantenverhaal dus ook niet de grenzen van de portemonnee van Sinterklaas. Lijkt me wel handig om kinderen zich daar bewust van te maken. Daar hebben we met z’n allen nog een week of drie de tijd voor. Dat moet lukken en het is goed voor de mystiek rond 5 december, want die mystiek moeten we in stand zien te houden. Hoewel onze oudste kleinzoon wellicht zijn laatste jaar als volbloed-gelovige beleeft, hoe jammer z’n moeder dat ook vindt.

Die lege schoen lijkt trouwens verhipte veel op de ‘boterham met tevredenheid’ die mijn moeder ons vroeger regelmatig voorzette. Pedagoogje, hè……?