Slordig…..

Omdat ik toch op pad was vanmorgen, toen ik mijn man naar een afspraak had gebracht, ben ik even doorgereden naar de stad. Ik kom er niet vaak en zelden in m’n eentje. Auto in de parkeergarage, parkeerkaartje in m’n jaszak. Ik ging wat boekwinkels af, kocht o.a. “Vijfenzeventig” van Yvonne Keuls en schafte me ’n nieuw vestje aan in de uitverkoop. Toen ik weer terug was in de garage en wilde afrekenen bij de betaalautomaat bleek dat ik mijn parkeerkaartje kwijt was. Waarschijnlijk uit m’n zak gevallen bij het afrekenen elders. Mijn jaszakken zitten doorgaans ook vol met papiertjes, kassabonnetjes, zakdoekjes, sleutels, los geld en dus ook m’n portemonnee. Ik ben geen mens voor een handtas, dat mag duidelijk zijn. Het parkeerkaartje was ondergegaan in de massa, waarbij het zoeken er naar dus tevergeefs was. Heel vervelend, want er zat wel een auto aan vast.

Ik ben nog teruggelopen naar de winkels waar ik geweest was, maar dat was natuurlijk ook voor niks. Er zat niets anders op dan naar het hokje van de beheerder te gaan en te vragen wat nu de bedoeling was. Ik moest mijn auto ophalen en die dan parkeren in een groot geel vlak naast dat hok. Een plek, speciaal gereserveerd voor losers. De man maakte twee nieuwe kaartjes voor mij, een handeling die
€ 8,50 kostte. Met het ene kaartje kon ik de garage uit en met het andere mag ik, als ik het kaartje nog terugvind, het verschil komen terughalen. “Kijk nog maar es goed onder de stoel of zo”, zei de man bemoedigend. Die wist natuurlijk niet van de zooi in mijn jaszakken en ik héb het kaartje in mijn zak gestopt, dat weet ik helaas zeker.

Als we samen naar de stad gaan geef ik het kaartje altijd automatisch aan mijn man, die het dan opbergt zoals het hoort: veilig. Afschuiven van de verantwoordelijkheid, zo kun je het ook noemen natuurlijk. Als ik in m’n eentje ben kan ik die niet dragen, dat is maar weer gebleken. Vervelend, dat mijn uitverkoopvestje nu niet zo voordelig meer is. Elke keer als ik het draag zal ik aan dat stomme kaartje denken…….