Skelet……

We zijn bezig een kassucces te bewerkstelligen. Er wordt hier namelijk een tuinkas gebouwd. Door ons. Nadat er eerst een professional is geweest om de tuin geschikt te maken voor de ontvangst van een dergelijk onderkomen, zijn mijn zoon, en ik om de bouten en moeren aan te geven, bezig om eveneens redelijk professioneel uiteraard, het bouwpakket in elkaar te zetten. Van mijn man hoeven we weinig te verwachten, want nu hij zo’n keurige bloeddruk heeft, moest ie zo nodig van te voren even door zijn rug gaan. Bouten en moeren aangeven zou een optie zijn, maar ja, dat doe ik al.

Inmiddels is het geraamte klaar en staat al op z’n plaats. Nu moet het glas er nog in en dat lijkt me nog een heel karwei. Maar we zullen zien, we laten ons natuurlijk niet kisten door een paar ruitjes. Er is een rol rubberen strips, die veel weg hebben van dropveters, ijzertjes die veel weg hebben van uitgebogen paperclips, klemmetjes en plastic afdekplaatjes, dat zal allemaal z’n plaats nog moeten vinden.

Kassenbouwer, het schijnt een beroep te zijn, want de meerprijs als we het hadden láten doen, was niet misselijk. Dat houdt ons op de been. De pallet, waarop de goedverpakte ruiten geleverd zijn, weegt maar liefst 150 kilo!

Grappig was, dat de kas vrijdag bezorgd werd door een stoer vrouwelijk vrachtwagenchauffeurtje, dat nog kleiner was dan ik. Ze was met een joekel van een vrachtwagen vol met spullen, maar die 150 kilo deed ze met een miniheftruck en een lift aan haar auto. Lang leve de Arbo-wet. Wat schept die toch een mogelijkheden, ook voor kleine vrouwtjes, die tuinkassen moeten rondbrengen…….