Zo, we zijn weer thuis, de sporen van de misdaad zijn bijna opgeruimd, want de was draait. En het regent. Dat was gisteren, toen we uit Engeland weggingen ook zo. Verder hebben we prima weer gehad de afgelopen week met aardig wat zon, zelfs ’n paar hele dagen echt zomers, en lekkere temperaturen.
De eerste zes dagen van onze vakantie waren we in South Molton in Devon. Bij alleraardigste mensen met een schapenboerderij. We zaten in het huis, dat in mijn vorige postje op de foto staat. Met een ‘oprit’ van driekwart mile of daaromtrent en je kunt je ons uitzicht dus wel voorstellen: geweldig! Of de schapen nog dezelfde zijn als op de foto durf ik niet te zeggen, maar het zou zomaar kunnen.
Schapen zijn trouwens rare beesten. Ze lopen daar natuurlijk los over het enorme terrein, grazen heuvel op, heuvel af, een paar cattle grids om ze binnen de perken te houden en ze kijken verschrikkelijk nieuwsgierig. Ze liggen ook midden op de weg, maar als je ze wandelend benadert maken ze wel met z’n allen dat ze weg komen. Voor een auto gaan ze nauwelijks aan de kant. ’t Is maar wie de oudste rechten heeft.
 |
Er zitten daar ook veel wilde fazanten. Allemaal van die Famous Grouse-types. Die lopen ook gewoon op de weg en verkeersborden met “Pheasants on the road” waarschuwen je dat ze er zijn. Als je, helemaal op zo’n smal weggetje, komt aanrijden, dan beginnen ze paniekerig op hoge poten voor je uit te rennen, terwijl je denkt: “Schiet dan toch op, beest! Je kunt toch vliégen? Je bent een vógel, hoor!”. Je geeft ze alle tijd en ruimte, jaagt ze helemaal niet op en toch schieten ze als bange juffers de heg in en eigenlijk is dat wel heel vermakelijk om te zien.
Devon is prachtig. Vanuit het huis konden we heel ver kijken, wel tot Dartmoor aan toe, dat toch zo’n veertig, vijftig miles verder ligt. En het is er stil en donker is er hartstikke donker. Behalve als de maan schijnt en dat deed ie toevallig wel es. We konden het huis jammer genoeg maar voor zes dagen huren en omdat we dat een beetje kort vonden hebben we voor nog wat dagen ergens anders een stacaravan geboekt.
Dat was in Dawlish, aan de kust in het zuiden. Een raar toeval was, dat het bedrijf waar we die caravan gehuurd hadden het eigendom was van de tweelingzus van onze schapenmevrouw! Ze moest er helemaal van jubelen toen we vertelden waar we na het verblijf bij hen naar toe gingen. What a coincidence! “It’s different there”, zei onze gastheer en hij had gelijk.
Een stacaravan op een holidaypark is geen vakantiehuis in een natuurgebied, maar het ging ons om een niet te duur ‘roof over our head’ en alvast een beetje richting Dover. Het was trouwens al naseizoen dus bijzonder rustig. De caravans aan weerszijden waren leeg dus buren hadden we niet en dat was wel prettig. Goed te doen, hoor, zo’n stacaravan, maar in hartje zomer zou het niks voor ons zijn met een bar met karaoke, take awaymeals en zogeheten entertainment.
Maar de omgeving was ook daar prachtig, mooie uitzichten over zee en ’n beetje Rivièra-achtig als je d’r van houdt. We zijn ook nog in Port Isaac geweest, het dorp waar de Engelse serie “Doc Martin”, door ons zeer gewaardeerd, wordt opgenomen. Leuk om de bekende plekjes te zien. Door die serie is het wel een echt toeristendorp geworden, maar ja, dat is goed voor hun economy. We hebben er erg lekker geluncht in ‘het’ visrestaurant.
Een erg leuke vakantie was het. Veel kilometers gemaakt, zowel te voet als te wiel. We hebben de oversteek heen en weer gemaakt met de Norfolkline vanuit Duinkerken/Dover. Je moet er even voor naar Dunkerque, maar dan heb je ook een oversteek van maar vijf kwartier en het scheelt je bakken met geld in vergelijk met de tunnel, zoals we eerst van plan waren. En dat geld kun je dan weer besteden aan andere leuke Engelse dingen. ’t Land is bepaald niet goedkoop, maar ja, wij anglofielen zijn dan weer goed voor hun economy……!