Rozen verwelken, schepen vergaan…….

Mijn kleinkinderen hebben, zag ik, een ‘vriendenboekje’. Het Kruidvat had ze laatst zelfs in de aanbieding, de vriendenboekjes. Ik dacht eerst, dat het net zoiets was als ons ‘poëziealbum’ van vroeger. Wij zeiden trouwens ‘poesiealbum’. Daar schreef iedereen iets in. Eerst je vader en je moeder natuurlijk, dan je opa en oma, eventuele tantes, vriendinnetjes van school en de juf of de meester en dat was het dan wel zo’n beetje. Of je moest een aardige buurvrouw hebben of zo.

Als je veel vriendinnen had troefden die elkaar af met plaatjes van engelen, bloemstruiken, hartjes en viooltjes, hoe zoeter, hoe mooier en liefst met glitters. De bijbehorende versjes getuigden ook van eeuwige vriendschappen, die verwelkende rozen en vergane schepen zouden weerstaan. En hoe meer vriendinnen, hoe dikker je album. Zonder meer een statussymbool. Om die reden lieten meisjes er ook wel eens iemand in schrijven, die nou niet direct ’n vriendinnetje was, maar dat wás er dan weer een.

Mijn album was dun, want ik kon niet lobbyen en ik ben het ook kwijt. Het was een soort schrift met een bruine harde kaft en daarom zag het er ook niet uit als een echt poesiealbum. Dat zal dan ook de reden zijn, dat het er niet meer is. Gewoon niet als zodanig herkend door een opruimerig persoon. We zijn met mijn ouders een paar keer verhuisd en ach, dan had ik er maar beter op moeten passen.

Je ziet, in de Libelle bijvoorbeeld, wel eens oproepjes van mensen, die een poëziealbum in hun bezit hebben van iemand en dat nu dan eindelijk eens willen teruggeven aan de eigenaar, of haar familie, want als het een oud album betreft kon het maar zo zijn, dat diegene is gaan hemelen natuurlijk. Rozen verwelken tenslotte ook. Ik zag bij de boekhandel dat er nog wel poesieplaatjes zijn en ze zijn nog niks veranderd. Mierzoet, nog steeds. Dus het fenomeen ‘poëziealbum’ zal dus ook nog wel bestaan.

Maar mijn kleinzonen hebben dus vriendenboekjes. En poëzie hoeft daar niet in, want er staat al van alles ( voorgedrukt) in. Je hoeft ’t alleen maar in te vullen. Ben je zelf nog te klein en qua schrijven ’n beginneling dan doen de moeders dat. Soms met een ouderlijke kwinkslag erbij. In plaats van een poesieplaatje is het de bedoeling dat er een fotootje van de vriend in komt, leuk voor later, vind ik. Hij heeft zijn lievelingseten ingevuld ( pizza of patat staat er vaak!), zijn hobby’s (voetballen of playstation-en) of ie broertjes of zusjes heeft of allebei. Nou ja, van alles dat je van je vriend wilt weten en op een andere manier kennelijk niet te weten kunt komen.

Maar leuk, hoor, zo’n vriendenboekje. Je kunt toch niet weten hoe het er in je verdere leven aan toe zal gaan en dan is het toch mooi om te weten, dat je ( ooit of altijd) vriénden hebt gehad. Patat- en pizzavrienden……!